Βυθίζεσαι στον τρόμο και δεν λες να ανασάνεις: Το 2025 ξεκίνησε με horror ταινιάρα…

Πριν μερικά χρόνια, η Βlumhouse Productions, η ναυαρχίδα δηλαδή του σύγχρονου horror σινεμά, ανακοίνωση πως αργά και σταδιακά πρόκειται να επαναφέρει στη μεγάλη οθόνη τις ιστορίες των λεγόμενων «κλασσικών τεράτων» που επί της ουσίας δόμησαν το ίδιο το horror ως κινηματογραφικό είδος υπό την αιγίδα της Universal τα παλιά, «χρυσά» χρόνια του σινεμά. Εκείνη η σειρά ταινιών, που έμεινε στην ιστορία ως «Universal Classic Monsters» έφερε στο κινηματογραφικό πανί χαρακτήρες – τοτέμ από την horror μυθολογία.

Η ιστορία του Φρανκενστάιν, το «Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ», ο Δράκουλας, η Μούμια, ο Αόρατος Άνθρωπος, ο Λυκάνθρωπος, το Φάντασμα της Όπερας: σε ένα άτυπο franchise που ξεκίνησε το 1913 με το «Dr. Jekyll and Mr. Hyde» και ολοκληρώθηκε το 1956 με το «The Creature Walks Among Us» και περιελάμβανε συνολικά πάνω από 30 ταινίες, η Universal έγραψε ιστορία. Ο εκσυγχρονισμός αυτής της παράδοσης από την Βlumhouse φαντάζει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κινηματογραφικά στοιχήματα των καιρών μας.

Η αρχή έγινε το 2020 όταν ο Λι Γουανέλ, σεναριογράφος αλλά και πρωταγωνιστής στο πρώτο (κλασικό πλέον) «Saw», μας παρουσίασε το καταπληκτικό «Αόρατο Άντρα». Ήταν τόσο καλή εκείνη η προσπάθεια που δύσκολα δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τη άτυπη συνέχειά της. Και μπορεί να πέρασαν περίπου πέντε χρόνια για αυτή αλλά η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. Διότι ο «Λυκάνθρωπος» που παίζεται αυτές τις μέρες στις ελληνικές αίθουσες συνεχίζει στο ίδιο εξαιρετικό μοτίβο.

Με τον Λι Γουάνελ και πάλι στην σκηνοθετική καρέκλα, η πρώτη σημαντική ταινία του 2025 είναι ένα horror που αναγκάζει τον θεατή να «υπνωτιστεί» από την ατμοσφαιρά του μόλις από τα πρώτα λεπτά. Αν και γνωρίζουμε, καταρχάς από τον ίδιο τον τίτλο της ταινίας, πως εδώ θα δούμε τον μύθο του Λυκάνθρωπου να αναβιώνει, ο τρόμος που δομεί ο Γουανέλ δεν κρύβεται σε αυτά που δείχνει ευθέως αλλά σε αυτά που υποννοεί: το «τέρας» βρίσκεται στις σκιές. πίσω από τα τεκταινόμενα, οι πρωταγωνιστές και κατ’ επέκταση ο θεατής δεν είναι βέβαιοι αν υπάρχει κάπου κοντά ή αν ο φόβος του για αυτό είναι αδικαιολόγητος.

Αυτή η «λάμψη δια της απουσίας» γιγαντώνει τον τρόμο και κάνει την κλιμάκωση των τεκταινώμενων μια αριστοτεχνική διαδικασία που μπορεί να μετατρέψει το πιο απλό και λιττό σενάριο σε έναν ογκόλιθο τρόμου και την λύτρωση από τον απειλητικό εφιάλτη σε βασικό διακύβευμα για τη θέαση της ταινίας.

Η ταινία ακολουθεί το ταξίδι στην εξοχή μιας οικογένειας που βρίσκεται σε κρίση και που ακριβώς για αυτό το λόγο αποφασίζει να περάσει μερικές ημέρες μακριά από την πόλη και τους ρυθμούς της, σε μια προσπάθεια να έρθουν πιο κοντά. Εκεί στην εξοχή, όμως, παραμονεύει ένα βίαιο ον, το οποίο τους παγιδεύει σε μια αγωνιώδη βραδιά που είναι δεδομένο πως θα τους αλλάξει τις ζωές για πάντα.

Σε αντίθεση με τον «Αόρατο Άνθρωπο», εδώ ο Λι Γουανέλ οικειοποιείται έναν μινιμαλιστικό τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων: οι επεξηγήσεις είναι λίγες, οι στροφές της πλοκής μόνο οι απαραίτητες, το Κακό παραμονεύει ανάμεσα στα αδιευκρίνιστα σημεία του σύμπαντος που στήνει και έτσι, εκτός από Κακό είναι και Ξένο και ως εκ τούτου ακόμα πιο τρομακτικά. Τα vibes από την «Λάμψη» του Κιούμπρικ έρχονται και δένουν αρμονικά με τις διαθέσεις του σκηνοθέτη και το horror στοιχείο μοιάζει φρέσκο και κλασικό ταυτόχρονα. Με μια λέξη; Ταινιάρα.

Πηγή: menshouse.gr