Ακόμη και στις Μπανανίες, οι κυβερνήσεις κρίνονται από πράξεις και όχι από καλές προθέσεις

Θυμάμαι τον εαυτό μου, έφηβος να παίρνω το τρένο από τα Παλαιοφάρσαλα για την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη. Να εντυπωσιάζομαι από την ακρίβεια του προγράμματος άφιξης των δρομολογίων κοιτώντας το τρυπημένο από τον ελεγκτή εισιτήριο, ένα ορθογώνιο γκρι, σκληρό χαρτονάκι. «12:27» θα φθάσει. Ακριβώς. Και σχεδόν πάντα το «γρήγορο» Intercity, ήταν συνεπές στην υπόσχεσή του.

Η αλήθεια είναι πως για δεκαετίες η περιοχή της Θεσσαλίας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον σιδηρόδρομο. Όχι μόνον η Λάρισα και η περιοχή των Φαρσάλων που βρίσκονται δίπλα σε κεντρικούς σταθμούς (Παλαιοφάρσαλα, Λάρισα), αλλά και οι υπόλοιπες περιοχές που εξυπηρετούνταν από τις «ανταποκρίσεις».

Θα περίμενε κανείς πως το πέρασμα του χρόνου θα έκανε ακόμη καλύτερο τον σιδηρόδρομο, για τον οποίο η εμπιστοσύνη του μέσου πολίτη σε ότι αφορά την ασφάλεια, αλλά και την αξιοπιστία ήταν αδιαπραγμάτευτη. Αυτονόητη. Δε χωρούσε ούτε ως σκέψη παραφροσύνης κάτι άλλο στο μυαλό.

Ίσως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όταν λίγες μόλις ημέρες πριν το έγκλημα στα Τέμπη, ο τότε Υπουργός Μεταφορών και Υποδομών Κώστας Καραμανλής κουνούσε το δάχτυλο μέσα στη Βουλή, λέγοντας πως «με την ασφάλεια των σιδηροδρόμων δεν παίζουμε» και ζητούσε από την αντιπολίτευση να ανακαλέσει τις μομφές της, η πλειονότητα της κοινής γνώμης τον πίστεψε. Από κεκτημένη ταχύτητα. Από όλη αυτή την πολυετή διαδρομή ασφάλειας και αξιοπιστίας που η ίδια έκανε πάνω στις ράγες.

Δεν γνώριζε όμως πως εντωμεταξύ, μέσα στον ορυμαγδό των μνημονιακών χρόνων, η πάλαι ποτέ ΤΡΑΙΝΟΣΕ, είχε πουληθεί μέσω του ΤΑΙΠΕΔ σε μία εταιρεία ιταλικών συμφερόντων, που στη συνέχεια – για να μη σας φορτώνω με λεπτομέρειες – μετονομάστηκε σε «Hellenic Train».

Κάπου εκεί, σιγά – σιγά, όσοι είχαν συχνότερη επαφή με τον σιδηρόδρομο, άρχισαν να καταλαβαίνουν πως κάτι άλλαζε. Και άλλαζε προς το χειρότερο. Ανάμεσα σ’ αυτούς, πρώτοι οι Λαρισαίοι επιβάτες που καθημερινά χρησιμοποιούσαν τον προαστιακό (το άλλοτε στολίδι του ΟΣΕ) για τις μετακινήσεις τους προς τη Θεσσαλονίκη.

Έκτοτε, τα emails των δημοσιογραφικών μέσων άρχισαν να «βομβαρδίζονται» από αλλεπάλληλες καταγγελίες, βίντεο, φωτογραφίες, έξαλλων, απελπισμένων επιβατών που είτε δεν γνώριζαν πότε θα φύγουν για τον προορισμό τους, είτε πότε θα φθάσουν, είτε ταξίδευαν σε κάκιστες συνθήκες μέσα σε βαγόνια χωρίς κλιματισμό ή στοιχειώδη καθαριότητα.

Χρόνια ολόκληρα πέρασαν, δυστυχώς και μετά το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, αλλά η κατάσταση παρέμεινε η ίδια και απαράλλαχτη.

Στη πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη μετά τη τραγωδία στα Τέμπη, ο πρωθυπουργός μιλώντας στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» τού Σταύρου Θεοδωράκη, είχε παραδεχθεί: «Γιατί έγινε αυτό; Διότι τα τρένα μας ήταν βαθύτατα προβληματικά. Άρα, για εμένα το ζητούμενο, επειδή θέλω να είμαι δίκαιος, δεν ήταν τόσο το τίμημα, όσο τι θα έκανε η Hellenic Train από εδώ και στο εξής για να αποκτήσουμε σύγχρονα και ασφαλή τρένα».

Ενώ σπεύδοντας να δώσει τη δική του ερμηνεία στο γεγονός ότι στη σύμβαση του 2022 (επί των ημερών της Ν.Δ. δηλαδή), δεν υπήρξε καμία υποχρέωση των Ιταλών να επενδύσουν στον Ελληνικό σιδηρόδρομο είχε προσθέσει ότι «αυτό το οποίο θα κάνουμε και έχω μία συζήτηση επ’ αυτού με την Ιταλίδα πρωθυπουργό -η οποία είναι δρομολογημένη για τις επόμενες μέρες- είναι να ξαναμιλήσουμε ανοιχτά με την Hellenic Train και να βρούμε ένα νέο πλαίσιο όπου και τα δύο μέρη θα επενδύσουν στο σιδηρόδρομο αυτά που του αξίζουν».

ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Τα λόγια του πρωθυπουργού έμειναν εκεί, γραμμένα, βιντεοσκοπημένα. Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Μία παραδοχή ανικανότητας του ελληνικού κράτους, την οποία δυστυχώς βιώνουν με βάρβαρο τρόπο καθημερινά οι ίδιοι πολίτες, οι οποίοι αν και συγκλονισμένοι, φοβισμένοι από τα Τέμπη, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τον σιδηρόδρομο.

Η αλήθεια βρίσκεται στην πραγματικότητα και όχι στις αγαθές προθέσεις. Και η αλήθεια όπως έλεγε μιλώντας στο onlarissa.gr τον περασμένο Αύγουστο, ο Επιθεωρητής του ΟΣΕ Κεντρικής και Νοτίου Ελλάδας στη Λάρισα κ. Γιώργος Ζήντρος, είναι πως «είναι ξεκάθαρο πως η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ έχει οδηγήσει σε μία αρρωστημένη κατάσταση. Στη Λάρισα τα τρένα «Desiro» που έκαναν τα δρομολόγια του προαστιακού για Θεσσαλονίκη, μεταφέρθηκαν από την νέα ιδιοκτήτρια εταιρεία στην Αθήνα και αντ’ αυτών ήρθαν πίσω καρότσες. Και το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως αυτές τις καρότσες τις νοικιάζει η εταιρεία από τον ΟΣΕ…».

Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών, κρύβονται πολλές, καθημερινές,  μικρότερες. Εκείνες που δεν κόστισαν ανθρώπινες ζωές, αλλά που «βασανίζουν» την κοινωνία. Και που αποδεικνύουν την διαχρονική τεράστια παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος. Την οσφυοκαμψία του απέναντι στο ιδιωτικό χρήμα – για λόγους που χρειάζεται να χυθεί άπλετη μελάνη για να αναλυθούν – που θεωρεί τη χώρα μας ως μία δική του Μπανανία. Έναν εταίρο που μπορεί να βάζει την υπογραφή του όπου θέλει και να την παίρνει πίσω όταν θέλει. Να τιμά τις δεσμεύσεις του επιλεκτικά, ανάλογα με τα συμφέροντά του. Ατιμώρητα!

Στο τέλος της ημέρας όμως, στην αντίπερα όχθη, η ευθύνη βαραίνει εκείνους που είχαν τη λαϊκή νομιμοποίηση. Εκείνους που είχαν την δυνατότητα να αλλάξουν την κατάσταση. Και βέβαια η ευθύνη του εκάστοτε πρωθυπουργού και της εκάστοτε κυβέρνησης, δεν προσδιορίζεται με βάση τις «καλές προθέσεις», αλλά από τα πεπραγμένα τους. Δε νομίζετε ότι είναι πολύ αργά πλέον για ένα ακόμη μεταπολιτευτικό επεισόδιο πολιτικής ατιμωρησίας, γεμάτο κροκοδείλια δάκρυα και – μερικές ακόμη – βαρύγδουπες εξαγγελίες;

Απόστολος Ράιδος