Επιτυχημένη η εκδήλωση της Τομεακής Επιτροπής Λάρισας του ΚΚΕ για τα 101 χρόνια από το θάνατο του Λένιν

Με μία μαζική και πολύ ενδιαφέρουσα πολιτική – πολιτιστική εκδήλωση η Τομεακή Επιτροπή Λάρισας του ΚΚΕ τίμησε τα 101 χρόνια από τον θάνατο του Β.Ι. Λένιν, το απόγευμα της Κυριακής, στον χώρο της Δημοτικής Πινακοθήκης.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Αλέξης Ζορμπάς, γραμματέας της ΤΕ Λάρισας του ΚΚΕ, ενώ ομιλητής ήταν ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ξεχώρισε και ενθουσίασε το πολιτιστικό πρόγραμμα που επιμελήθηκε η ΤΕ Λάρισας στο οποίο συμμετείχε μία πλειάδα καλλιτεχνών. Η μουσική παράσταση είχε τίτλο «Τα “ποιήματα” του Οκτώβρη» και χωριζόταν σε δύο μέρη.

Στο πρώτο μέρος ακούστηκαν γνωστά έργα των συνθετών Πιερ Ντεγκεϊτέρ, Αράμ Χατσατουριάν, Λεβ Κνίπερ, Σεργκέι Προκόφιεφ, Ντμίτρι Σοστακόβιτς και Κουρτ Βάιλ, από το μουσικό σύνολο πνευστών «Ευθυαυλολογία» αποτελούμενο από τους Μιχάλη Σαμπάνη, Δημήτρη Στανατιάδη, Αποστολή Κωσταβέλη και Στέλιο Κοτρώτσιο και τους μουσικούς Αμαλία Ρήγου (τσέλο), Δήμητρα Μαντζουράτου (πιάνο) και Πολυξένη Καράκογλου (πιάνο).

Το δεύτερο μέρος αφορούσε την επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης σε Έλληνες δημιουργούς (Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Χρήστο Λεοντή, Λουκά Θάνο, Γιάννη Ρίτσο, Κώστα Βάρναλη, Δημήτρη Ραβάνη – Ρεντή) και την απόδοση στην ελληνική δισκογραφία μελοποιημένης ποίησης των Χικμέτ, Μπρεχτ και Μαγιακόφσκι, καθώς επίσης της μουσικής των Κουρτ Βάιλ και Χανς Αϊσλερ.

Η ορχήστρα αποτελούνταν από τους Γιάννη Κατσανούλη (κιθάρα), Αχιλλέα Μουχλούλη (πιάνο), Στέλιο Παπαδόντα (μπάσο), Κώστα Γκουντή (τύμπανα) και Στέλιο Κοτρώτσιο (κλαρινέτο).

Ερμήνευσαν ο Σπύρος Μαγαλιός, ο Γιάννης Κοτσερίδης και η Πολυξένη Καράκογλου. Στις απαγγελίες ήταν ο ηθοποιός Βασίλης Καρμίρης.

Η Θεατρική Ομάδα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Λάρισα επιμελήθηκε συλλογικά τα δρώμενα που παρουσιάστηκαν στην παράσταση, με τη βοήθεια της κινησιολόγου Αθηνάς Μανώλη.

Στον χώρο της εκδήλωσης λειτουργούσε έκθεση βιβλίου με εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής».

Συνεχίζουμε στον δρόμο της ανατροπής. Για τον σοσιαλισμό, την απάντηση για τον 21ο αιώνα

Ξεκινώντας την ομιλία του, ο Κύριλλος Παπασταύρου επισήμανε πως «η μεγαλύτερη τιμή σε ηγετικές μορφές του κομμουνιστικού κινήματος και μάλιστα αυτής της θεωρητικής και επαναστατικής βαρύτητας όπως ο Β. Ι. Λένιν είναι η ουσιαστική αφομοίωση της διδασκαλίας τους, της ιστορικής και πολιτικής επαναστατικής πείρας από τη δράση τους μέσα στα σύγχρονα στρατηγικά και καθημερινά καθήκοντα της πάλης του Κομμουνιστικού Κόμματος».

«Το ότι σήμερα τα διδάγματα της λενινιστικής διδασκαλίας έχουν εξαιρετική επικαιρότητα δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Θα μπορούσαμε να το πούμε και πριν 20 και πριν 30 και πριν 50 χρόνια και πάλι σωστοί θα είμαστε. Όμως σήμερα δικαιούμαστε να δώσουμε έμφαση σε κάτι περισσότερο από αυτή τη σωστή μεν διαπίστωση, που μπορεί όμως να γίνεται τυπική και όχι ουσιαστική» υπογράμμισε, εξηγώντας πως «σήμερα έχουμε μπει για τα καλά σε μια νέα περίοδο για τον καπιταλισμό και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η ενίσχυση της τάσης όξυνσης των αντιθέσεων, των ανταγωνισμών. Αυτή άλλωστε είναι και η κυρίαρχη τάση που βρίσκεται στον ίδιο τον πυρήνα του σημερινού συστήματος, ωστόσο μεγάλες περίοδοι οικονομικής ανάπτυξης, σχετικά ειρηνικής επίλυσης διαφορών, περίοδοι που κυριαρχούν οι συμφωνίες και οι συμβιβασμοί επιδρούν στο να συσκοτίζεται αυτή η ουσία του καπιταλιστικού συστήματος. Ότι είναι δηλαδή ένα σύστημα που “ζει”, που “αναπνέει” από τον οξυμένο ανταγωνισμό, τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία, τη συντριβή του αντιπάλου και που τελικά αυτή η τάση εκδηλώνεται και με τη μορφή του ιμπεριαλιστικού πολέμου όταν πια οι διαφορές και οι αντιθέσεις δεν μπορούν να λυθούν με άλλο (σχετικά ειρηνικό) τρόπο. Αυτή την ουσία του καπιταλισμού ως διεθνές σύστημα οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό ανέπτυξε ο Λένιν πριν από 110 περίπου χρόνια στο έργο του “Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού”. (…)

Η νέα περίοδος χαρακτηρίζεται από την πολεμική προετοιμασία και την προοπτική της γενίκευσης πολεμικών αναμετρήσεων που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη, τη διεξαγωγή μια σειρά επιμέρους πολέμων με πολλές μορφές ενεργειακών, εμπορικών, κυβερνοπολέμων, που αποτελούν πρελούδιο μιας πιο γενικής αναμέτρησης.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, δεν γυρνάει σε κύκλους. Δεν ξαναζούμε ούτε ένα νέο 1914 ούτε ένα νέο 1939. Είναι όμως οι άγραφοι νόμοι της ιστορικής, οικονομικής και κοινωνικής κίνησης που επιβεβαιώνονται μέσα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Και ο μαρξισμός – λενινισμός από την πρώτη στιγμή της διαμόρφωσής του ως επιστημονική θεωρία έθεσε το καθήκον της αναγνώρισης και της μελέτης αυτών των νόμων κίνησης της ιστορίας. Γι’ αυτό εμείς δεν ψάχνουμε τις αιτίες των εξελίξεων στα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τραμπ, του Πούτιν ή του Σολτς, αλλά στα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που υπηρετούν, γιατί εμείς ξέρουμε πως πίσω από τις ιδέες υπάρχει η οικονομία και όχι το ανάποδο, γιατί εμείς ξέρουμε ότι τα διαφορετικά και αντιτιθέμενα κοινωνικά και ταξικά συμφέροντα πάντα θα προβάλλουν, θα βγαίνουν στο προσκήνιο, γιατί εμείς ξέρουμε ότι κανένας δεν είναι ό,τι δηλώνει αλλά ό,τι πράττει και τελικά προς το συμφέρον ποιας κοινωνικής τάξης πράττει».

Δίκαιοι πόλεμοι μπορούν να υπάρξουν μόνο από τη σκοπιά της εργατικής τάξης

Ο Κ. Παπασταύρου έκανε αναφορά στη θεωρητικά επεξεργασμένη θέση του ΚΚΕ για το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τα καθήκοντα των κομμουνιστών σε συνθήκες όξυνσης των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, λέγοντας πως «η προσπάθεια να εντάξουμε τη λενινιστική διδασκαλία για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την επανάσταση στη δράση του Κόμματός μας είναι διαρκής. Σημαντικά βήματα σε αυτή τη προσπάθεια αποτέλεσαν οι επεξεργασίες του Κόμματός μας όπως αποτυπώθηκαν στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψήφισε το 19ο Συνέδριο καθώς και τις αποφάσεις που ακολούθησαν για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Για να συνοψίσουμε τις θέσεις του Λένιν για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη στάση των κομμουνιστών, τη σχέση του με τη σοσιαλιστική επανάσταση και το πώς εμείς προσπαθούμε να μπολιάσουμε στη σημερινή πραγματικότητα, θα πρέπει να δούμε το σύνολο του λενινιστικού έργου από τις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, την περίοδο του πολέμου μέχρι και την περίοδο μετά τον πόλεμο όντας στην ηγεσία της ΕΣΣΔ και συζητώντας για τον κίνδυνο ενός νέου πολέμου.

Μπορούμε να κωδικοποιήσουμε τα εξής ζητήματα: Ο χαρακτήρας του πολέμου στον καπιταλισμό, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ως στοιχείο της πάλης του αγώνα για το μοίρασμα των αγορών και των εδαφών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και συμμαχίες. Άρα η κατάρριψη όλων των επιχειρημάτων και των προφάσεων, των προσχημάτων περί υπεράσπισης της πατρίδας ή της ελευθερίας ή του δικαίου που προσπαθούν να συσκοτίσουν τον χαρακτήρα του πολέμου. Δεν έχει νόημα το ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται. Αν δεν κοιτάξεις στο πριν του πολέμου, δεν μπορείς να καταλάβεις την αιτία του. Πόλεμος, λέει χαρακτηριστικά ο Λένιν, ανάμεσα σε ληστές για το μοίρασμα της λείας, ανάμεσα σε δουλοκτήτες για το ποιος θα έχει περισσότερους σκλάβους. Άρα η εργατική τάξη δεν μπορεί να βρεθεί με κανένα στρατόπεδο ληστών.

Ο πόλεμος ως συνέχιση της πολιτικής των καπιταλιστικών κρατών με βίαια πολεμικά μέσα. Ο πόλεμος είναι συνέχιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που γίνεται σε συνθήκες σχετικά ειρηνικές, ο πόλεμος τελικά είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στην πιο ανοιχτά βάρβαρη μορφή του. Είναι οι ίδιοι οι νόμοι κίνησης του που οδηγούν σε πόλεμο.

Από αυτό προκύπτει ότι ο πόλεμος δεν είναι μια “πανεθνική στιγμή” όπως τον παρουσιάζει η αστική προπαγάνδα που “όλο το έθνος” η εργατική και η αστική τάξη μπορούν να βρεθούν στο ίδιο μετερίζι. Το αντίθετο, όσα χωρίζουν την εργατική και την αστική τάξη στην ειρήνη γίνονται ακόμα πιο βαθιά και πιο μεγάλα σε συνθήκες του πολέμου. Αφού οι εργαζόμενοι δεν καλούνται απλώς να δώσουν το ιδρώτα τους, να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά καλούνται να δώσουν το αίμα τους, τη ζωή τους για να περιφρουρήσουν και να ενισχύσουν αυτά τα κέρδη. Η ταξική πάλη όχι μόνο δεν σταματά σε συνθήκες πολέμου, αλλά δυναμώνει, κορυφώνεται.

Ο πόλεμος σημαίνει έναν συγκλονισμό και για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και το αστικό κράτος. Οι αντιθέσεις οξύνονται στο εξωτερικό, παλιές συμμαχίες και συμβιβασμοί σπάνε, νέες δημιουργούνται. Αλλά οι αντιθέσεις οξύνονται και στο εσωτερικό, φαινομενικά η σταθερότητα του συστήματος φαίνεται ακλόνητη, μέσα της όμως περιέχει όλα τα υλικά ενός μεγάλου κλονισμού. Ο πόλεμος ενώνει προσωρινά, ενώ στην πραγματικότητα βαθαίνει τις διαφορές, δυναμώνει ο εσωτερικός αγώνας στην αστική τάξη για το ποιος θα βγει κερδισμένος ή χαμένος από τον πόλεμο, για την επιλογή συμμαχιών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Δίκαιοι πόλεμοι μπορούν να υπάρξουν μόνο από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, είναι ο επαναστατικός πόλεμος για την ανατροπή της εξουσίας και από τη σκοπιά των καταπιεσμένων λαών και εθνών που πραγματοποιούν εθνικοαπελευθερωτική πάλη και που μπορεί αυτή να αναπτύσσεται στο πλαίσιο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Από αυτή όμως την ανάλυση προκύπτουν και το τι πρέπει να κάνουν και τι να μην κάνουν οι κομμουνιστές σε συνθήκες πολεμικής προετοιμασίας και σε συνθήκες πολεμικής συμμετοχής της χώρας τους.

Το κρίσιμο σε αυτές τις συνθήκες είναι να υπάρξει αυτοτελής διακριτή οργάνωση και δράση της εργατικής τάξης που να μην υποχωρήσει τόσο κάτω από το πανεθνικό πολεμικό εγερτήριο και τον εθνικισμό όσο και κάτω από τη θολή διάθεση για ειρήνη και σταμάτημα του πολέμου, τον πασιφισμό δηλαδή.

Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που δεν πρέπει να μπει στην άκρη είναι η ταξική πάλη. Όποια δηλαδή διάθεση και να κυριαρχεί στις μάζες, όπως και να εναλλάσσεται, ό,τι δυσκολίες και να υπάρχουν, είναι κρίσιμο ζήτημα η πάλη των εργαζομένων ενάντια στο κεφάλαιο, την εργοδοσία, το αστικό κράτος και την κυβέρνηση να μη σταματήσει, αντίθετα αυτή η πάλη πρέπει να οξυνθεί, να ενταθεί. Δεν είμαστε μαζί πουθενά ούτε στην ειρήνη ούτε στον πόλεμο, αυτό πρέπει να είναι το κύριο μήνυμα.

Άρα έχει μεγάλη σημασία από σήμερα να σπάμε τη συναίνεση, να σπάμε την υποταγή εργατικών – λαϊκών μαζών στους στόχους του κεφαλαίου και αυτό βεβαίως περνάει μέσα από τους μεγάλους εμβληματικούς συνδικαλιστικούς αγώνες, αλλά και από την ιδεολογικο-πολιτική παρέμβαση των κομμουνιστών για την ανάγκη το εργατικό κίνημα με πιο ανεβασμένους στόχους πάλης να μπει στη δράση, για να γίνονται βήματα στην κοινή δράση, αλλά και στο περιεχόμενο της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους κλπ. Να δυναμώνει δηλαδή η αναγκαιότητα ενός μεγάλου παλλαϊκού κινήματος με αντικαπιταλιστικούς  – αντιμονοπωλιακούς στόχους πάλης».

Ποια είναι η διέξοδος από τον πόλεμο;

Δίνοντας απάντηση σε αυτό και σε άλλα εύλογα ερωτήματα που προβληματίζουν τις εργατικές – λαϊκές συνειδήσεις, ο Κ. Παπασταύρου σημείωσε: «Αυτό είναι το ερώτημα που προκύπτει και προέκυπτε άμεσα μετά την έναρξη κάθε πολεμικής αναμέτρησης. Τι πρέπει να προσδοκά ο λαός, οι εργαζόμενοι; Τη νίκη της αστικής του τάξης και του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού που συμμετέχει; Το πάγωμα των εχθροπραξιών; Την ανακωχή άνευ όρων; Την επιστροφή στην προπολεμική ειρήνη; Στην εργατική – λαϊκή διάθεση θα εναλλάσσεται ο εθνικισμός με τον πασιφισμό, ο ενθουσιασμός της νίκης με την απογοήτευση της ήττας. Είναι κρίσιμο οι κομμουνιστές να μη χάνουν τον μπούσουλα, τον προσανατολισμό της δράσης τους, παίρνοντας υπόψη τις κάθε φορά συνθήκες, αλλά δουλεύοντας πάντα και σταθερά το βασικό ζήτημα: Ότι διέξοδος από τον πόλεμο υπέρ των εργαζομένων και του λαού δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, έξω από τον αγώνα για να έρθει στην εξουσία η εργατική τάξη με τη στήριξη των συμμάχων της.

Σε συνθήκες νίκης να αναδεικνύουν ότι αυτή η νίκη δεν είναι νίκη για τον λαό, ότι πίσω από τα παχιά λόγια των αστών κρύβεται ο κίνδυνος της ήττας για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα και μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί είναι να δυναμώσει η εργατική – λαϊκή πάλη.

Σε συνθήκες ήττας να αναδεικνύουν ότι η ήττα αυτή δεν πρέπει να γίνει ήττα του λαού, αλλά ήττα της αστικής τάξης και για αυτό θα πρέπει η λαϊκή πάλη να κατευθυνθεί στον αγώνα για την εξουσία.

Σε συνθήκες εθνικιστικού παροξυσμού να αναδεικνύουμε ότι ο αντίπαλος δεν βρίσκεται μόνο με τη μορφή της αντίπαλης αστικής τάξης των άλλων, αλλά και στη μορφή της δικιάς μας αστικής τάξης, αλλά και την κοινή πάλη των εργαζομένων απ’ όλες τις πλευρές του πολέμου.

Σε συνθήκες πασιφιστικής διάθεσης και καλεσμάτων για ειρήνη, να αναδεικνύουμε ότι η πραγματική ειρήνη για τους εργαζόμενους και τους λαούς σημαίνει η έξοδος από τον πόλεμο να συνδυαστεί με την έξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα.

Έτσι μπορεί να αναδεικνύεται, να ωριμάζει η αντίληψη ότι τελικά η διέξοδος από τους φαύλους κύκλους της κρίσης και της ανάπτυξης με ένταση της εκμετάλλευσης, του πολέμου και της ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο μπορεί να είναι η σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία.

Τα βάσανα του πολέμου το 1917 μεταφράστηκαν σε συγκεκριμένες διεκδικήσεις των εργαζομένων και του λαού της Ρωσίας συμπυκνωμένες στο σύνθημα “ψωμί – γη – ειρήνη”. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι απέδειξαν αυτό ακριβώς. Πως οι διεκδικήσεις αυτές δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα για τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τον λαό χωρίς τη σοβιετική εξουσία. Την εξουσία δηλαδή των εργαζομένων και των συμμάχων τους (…)

Όλο αυτό το πνεύμα και αυτή τη διδασκαλία προσπαθεί να συμπυκνώνει και η Προγραμματική θέση για τη στάση του ΚΚΕ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο καθώς και οι επεξεργασίες που ακολούθησαν, δηλαδή ότι: “Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό – λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο”.

Αυτή η θέση είναι και θέση ζύμωσης αλλά και θέση – καθοδήγησης της δράσης που αναδεικνύει την ανάγκη σήμερα, σε αυτές τις συνθήκες, που ενώ είμαστε σε περίοδο πολεμικής προετοιμασίας ωστόσο δεν έχει πάρει η πολεμική εμπλοκή της χώρας την ανάλογη γενίκευση, να δυναμώσει η αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή πάλη του λαού μας δένοντας σε μια ενιαία αλυσίδα τα ζητήματα του πολέμου με τα άλλα ζητήματα του καπιταλισμού, την ένταση της εκμετάλλευσης, την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, τη περαιτέρω υποταγή των άλλων λαϊκών στρωμάτων στα μονοπώλια, την ενίσχυση του αστικού κράτους, την ενίσχυση της εμπορευματικής επιχειρηματικής δράσης σε μια σειρά τομείς της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής».

Σήμερα κρίνεται η ικανότητά μας να ανταποκριθούμε στις ιστορικές στιγμές που είναι μπροστά

Ο Κ. Παπασταύρου στην ομιλία του έκανε αναφορά στον επαναστατικό ρόλο του Κόμματος στις σημερινές συνθήκες και στο γεγονός ότι η χάραξη επαναστατικής στρατηγικής εμπεδώνεται στην καθημερινή πάλη, εξηγώντας πως «σήμερα καταγράφεται η λαϊκή οργή και αγανάκτηση από τη συνολική κατάσταση που ζουν οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις, η νεολαία από τα πολλαπλασιαζόμενα αδιέξοδα του συστήματος σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Αιχμή αυτών των διαθέσεων αποτελούν εδώ και περίπου 2 χρόνια οι εξελίξεις γύρω από το έγκλημα των Τεμπών. Δεν το χωράει ο νους ευρύτερων εργατικών – λαϊκών δυνάμεων αυτό που συνέβη. Τροφοδοτείται αυτή η κατάσταση από την αναλγησία της κυβέρνησης της ΝΔ, συνολικά των αστικών κρατικών μηχανισμών, αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων που έχουν πάρει μέρος σε αστικές κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) και μοιράζονται την ευθύνη των πολιτικών που οδήγησαν στο έγκλημα. Εκφράζεται μια ευρύτερη αποστροφή απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα. Όλα αυτά αποτυπώθηκαν και στις συγκλονιστικές διαδηλώσεις της περασμένης Κυριακής.

Το κρίσιμο ερώτημα που υπάρχει είναι το πώς σκέφτονται οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις να λύσουν τα προβλήματά τους και πώς πρέπει να σκεφτούν και να δράσουν;

Οι επιλογές είναι συγκεκριμένες.

Βλέπουμε το σύστημα παίρνει τα μέτρα του. Τη βλέπει, την αισθάνεται τη δυσαρέσκεια. Η κυβέρνηση κάνει ελιγμούς προσπαθώντας να πείσει ότι μπορεί να διορθώνει τα λάθη και τις κακοδαιμονίες του συστήματος. Η σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να πιαστεί από την ευκαιρία σε κάθε εκδοχή της για να ξαναμπεί στην πίστα της κυβερνητικής εναλλαγής. Επιχειρηματικοί όμιλοι βρίσκουν ευκαιρία για να λύσουν τις διαφορές τους με την κυβέρνηση. Αστικοί μηχανισμοί δουλεύουν τη γραμμή ενίσχυσης δήθεν αντισυστημικών και ακροδεξιών δυνάμεων που έχουν στην προμετωπίδα τους την υπεράσπιση της αστικής νομιμότητας και των θεσμών. Όλα αυτά συγκλίνουν στο εξής, ότι η λύση για τον λαό θα έρθει εντός του συστήματος με μια κυβερνητική εναλλαγή, με μια αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, με νέες δήθεν αστικές δυνάμεις, με αναμόρφωση και εκσυγχρονισμό θεσμών του αστικού κράτους, με ξεκαθαρίσματα ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους και άλλα πολλά που δεν είναι πρώτη φορά που τα ζούμε. Το κύριο όμως είναι η αγανάκτηση, η διαμαρτυρία να μείνει εντός των τειχών. Αυτή η επιλογή έχει δοκιμαστεί πολλές φορές από τον λαό και τους εργαζόμενους. Όπως και να ονομάζεται είναι η γνωστή, η συνηθισμένη που πάντα φέρνει τον λαό σε χειρότερη κατάσταση γιατί μέρα με την ημέρα γίνεται χειρότερο το σύστημα που υπηρετεί αυτή η επιλογή. Άλλωστε 10 χρόνια πέρασαν από τότε που οι μεγάλες κινητοποιήσεις και αγώνες ενάντια στα μνημόνια εξαργυρώθηκαν σε μια “πρώτη φορά” αριστερή κυβέρνηση με τα γνωστά αποτελέσματα που ακολούθησαν.

Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, είναι κρίσιμο να περάσουμε στην ιδεολογική και πολιτική αντεπίθεση προβάλλοντας ακόμα πιο αποφασιστικά το γιατί η απάντηση στα σύγχρονα αδιέξοδα είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός. Μπορούμε να τεκμηριώσουμε καλύτερα τον χαρακτήρα του αστικού κράτους απέναντι στους εργαζόμενους λαούς, το γεγονός ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο, δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς όφελος του λαού, μόνο πιο αντιδραστικό μπορεί να γίνει.

Μπορούμε να τεκμηριώσουμε πολύ καλά με συμπεράσματα από την ίδια την πραγματικότητα και τις εξελίξεις την ανωτερότητα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, την ανωτερότητα της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού σχεδιασμού, τη δυνατότητα αξιοποίησης νέων τεχνολογιών και επιστημονικών δυνατοτήτων που μπορούν να συμβάλουν στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών, να κάνουν π.χ. πιο σύγχρονες και ασφαλείς υπηρεσίες στο σιδηροδρομικές μεταφορές, να εξασφαλίσουν φτηνή παροχή Ενέργειας για όλους, καθολικά δημόσιο σύστημα Υγείας και άλλα πολλά.

Ωστόσο ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός δεν είναι ένα άθροισμα καλών και δίκαιων θέσεων και λύσεων για μια σειρά κοινωνικά ζητήματα οξυμένα που δεν μπορεί να λύσει ο καπιταλισμός. Ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός έρχεται ως αποτέλεσμα ενός επαναστατικού άλματος που το πρώτο του βήμα είναι η ανατροπή του σημερινού σάπιου αστικού κράτους, το γκρέμισμα της εξουσίας της αστικής τάξης, το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των εργαζομένων.

Τέτοιο λοιπόν Κόμμα πρέπει να είμαστε ώστε μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, μέσα στη μάχη για τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί τον λαό να ανεβάζουμε την εργατική – λαϊκή συνείδηση, να συμβάλλουμε ώστε να κάνει βήματα προς τα μπρος. Συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από τις διάφορες μεταμορφώσεις του αστικού κράτους και του αστικού πολιτικού συστήματος. Αποκτώντας εμπιστοσύνη στη δικιά τους δύναμη και ανοίγοντας μια μεγάλη συζήτηση για το ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να μπορούν οι αγώνες να νικήσουν, να μπορεί το κίνημα να αντιπαρατίθεται στα ίσια με την αστική τάξη, ποιο κίνημα, με τι ισχύ και τι προσανατολισμό μπορεί να το πετύχει.

Πλαισιώνοντας τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στηρίζοντάς τους στη μάχη που δίνουν μέσα στο κίνημα, εμπνεόμενοι από το Πρόγραμμα και τις ιδέες τους. Έτσι μπορεί λοιπόν από σήμερα να δίνεται απάντηση έξω από τους αστικούς σχεδιασμούς και σε αντιπαράθεση με το αστικό πολιτικό σύστημα. Ο καπιταλισμός των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της εκμετάλλευσης είναι η κοινωνία του χθες, ο σοσιαλισμός είναι το αύριο, είναι το μέλλον, αυτό το αύριο μπορούμε να το κερδίσουμε με τον αγώνα του σήμερα».