Τραπ: Δηλητηριάζοντας μία ολόκληρη γενιά με νότες

Γεννημένος στα τέλη της δεκαετίας του ’70, σήμερα νιώθω όσο ποτέ άλλοτε στο πετσί μου αυτό που αποκαλείται ως «χάσμα γενεών» και που περιγράφει τη ραγδαία αλλαγή συμπεριφοράς και ηθών μεταξύ ανθρώπων οι οποίοι μεγάλωσαν σε διαφορετικές εποχές.

Για τους σημερινούς νέους, συγκαταλέγομαι στην κατηγορία των «generation X»: Σ’ αυτούς δηλαδή που σήμερα είναι από 45 έως 60 ετών και που αποτελούν εκείνη τη ζωντανή γέφυρα μεταξύ ενός πολιτισμού που γεννήθηκε και μεγάλωσε χωρίς κινητό τηλέφωνο, διαδίκτυο, facebook, instagram, youtube, tik tok και όλα όσα προσφέρει σήμερα στην καθημερινότητα η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας. Τα καταμετρώ και ήδη νιώθω ολίγον… γερασμένος, μα και συνάμα τόσο τυχερός από την άλλη. Όσοι έχετε ζήσει τη διαφορά μεταξύ αυτών των δύο εποχών, είναι ξεκάθαρο πως γνωρίζετε το γιατί.

Για τους νεότερους όμως είναι σχεδόν απίθανο να μπορέσουν να κατανοήσουν εκείνους τους καιρούς, τους οποίους λίγο – πολύ, αντιμετωπίζουν με χλεύη και αποστροφή, όπως ακριβώς τον μεσαίωνα για τον οποίο διαβάζουν στα σχολικά τους βιβλία.

Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω, θα πει κανείς. Σωστά. Η εποχή προχωρά χωρίς πολλές ερωτήσεις. Εξελίσσεται άλλοτε για καλό και άλλοτε για κακό. Είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Αν με ρωτήσετε όμως τι είναι εκείνο που περισσότερο αναπολώ, δεν είναι η έλλειψη κάποιας από τις τωρινές ανέσεις. Αλλοίμονο αν ξεκινήσουμε να ξορκίζουμε την πρόοδο. Μου λείπει εκείνη η αθωότητα, που πρόλαβα – έστω και μέχρι την προχωρημένη εφηβεία μου.

Το νιώθει κανείς τόσο έντονα, όταν καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες να ακούσει, τις μελωδίες και τους στίχους με τους οποίους «δονείται» η σημερινή νεολαία. Γιατί τα τραγούδια – τουλάχιστον κάποτε – υπήρξαν για τον άνθρωπο το μέσο για να εκφράσει τα συναισθήματά του, να πει τα ανομολόγητα, να ζωγραφίσει μία εικόνα με καμβά το πεντάγραμμο και πινέλο τις νότες. Είναι βλέπετε, τόσα τα υπέροχα ανθρώπινα που εσωκλείει μέσα της η μουσική, που έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γράφονται παρτιτούρες ατελείωτες.

Τί πραγματικά συνέβη, πώς μία ολόκληρη κοινωνία αλώθηκε εν μία νυχτί και σήμερα η νεολαία μας δηλητηριάζεται (κυριολεκτικά) ψυχικά από μουσικά σκουπίδια, ειλικρινά μου διαφεύγει. Βωμολοχία, ναρκωτικά, νύχτα, μπραβιλίκια, όπλα, δολοφονίες και ό,τι ακόμη μπορεί να ανασύρει κανείς από το κατακάθι της ανθρώπινης φύσης, συμπυκνωμένα σε ρίμες. Ερμηνευμένα από φωνές που αδυνατεί κάποιος να αναγνωρίσει ως φυσικά ανθρώπινες, τερατουργήματα της ψηφιακής επεξεργασίας.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο της τραπ! Του είδους εκείνου μουσικής (ο Θεός να το κάνει) που σαρώνει στις νεαρές ηλικίες και που τις γαλουχεί με την ιδέα πως η ιδανική ζωή για κάποιον που τώρα αρχίζει να πατά καλά – καλά στα πόδια του, είναι το εύκολο χρήμα μέσα από κάθε λογής παράνομη ενέργεια. Έτσι είναι «Bro» (σ.σ. «αδερφέ» στην αργκό των καιρών μας) τα πράγματα.

Μία ολόκληρη γενιά δηλητηριάζεται με ανεξέλεγκτο θυμό, βία και στρεβλά πρότυπα, την ώρα που μία άλλη – προηγούμενη – γενιά (αυτή που στα ακουστικά του Walkman άκουγε για την αγάπη) συναινεί διά της σιωπής.

Το πλέον οξύμωρο, τραγικό αλλά και υποκριτικό – σύναμα, είναι πως όλα αυτά συμβαίνουν στην εποχή της βασιλείας της πολιτικής ορθότητας. Την ώρα λοιπόν που κάποιοι πασχίζουν να προσέξουν και την τελευταία τους λέξη στο δημόσιο διάλογο, για να μη βρεθούν εκτεθειμένοι απέναντι σε όλα όσα επιτρέπει ή απαγορεύει η κορεκτίλα, μία ολόκληρη γενιά έρχεται από πίσω κουβαλώντας μέσα της ασύλληπτες ποσότητες θυμού, ψυχικού δηλητηρίου και τοξικότητας. Κι εμείς θεατές στη δραματικότερη – ίσως – μέχρι σήμερα, αλλαγή του ανθρωπίνου γένους. Υπεύθυνοι για όσα δεν έγιναν όταν έπρεπε, αλλά και για όσα δεν πρέπει, αλλά – νομοτελειακά – θα γίνουν…

Απόστολος Ράιδος