Έχουμε χρέος να βροντοφωνάξουμε

Γράφει ο Γιάννης Δέλλης

Δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών ο χρόνος δεν έχει επουλώσει τις πληγές όχι μόνο για τις οικογένειες των θυμάτων αλλά και για εμάς τους υπόλοιπους, τους «τυχερούς», που έχουμε συνείδηση ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς ή τα δικά μας παιδιά στο μοιραίο τρένο και οι ζωές μας να έχουν «παγώσει» εκείνη τη μαύρη νύχτα της 28^ης Φεβρουαρίου του 2023.

Έχουμε χρέος να βγούμε αύριο στον δρόμο, όλοι μας,  πρώτα και πάνω από όλα γιατί οι ψυχές των θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας ζητούν δικαίωση μέσα από την κάθαρση και την απόδοση ποινικών ευθυνών σε όλους τους υπεύθυνους για το δυστύχημα.  Από εκεί και πέρα, μέσα από τη δύναμη που μας προσφέρει η ενότητα σε έναν κοινό αγώνα, έχουμε χρέος να βροντοφωνάξουμε ένα ηχηρό «φτάνει πια, δεν πάει άλλο».

Φτάνει πια με τον κομματισμό και την ημετεροκρατία, που έχουν εκθρέψει ένα κράτος – τέρας, το οποίο δεν έχει πρόβλημα να διαλύει τις ζωές ή ακόμα και να σκοτώνει τους πολίτες του, θυσιάζοντάς τους στο βωμό του ρουσφετιού, της αναξιοκρατίας, της βολής των «στρατιωτών» του κόμματος, των Γκρούεζων και των GoldenBoys με τους παχυλούς μισθούς και τις ακριβές γραβάτες, που λειτουργούν και ως σαλιάρες…

Έχουμε χρέος να βροντοφωνάξουμε ότι δεν πάει άλλο με τη συστηματική υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα, με την απαξίωση και την ποδηγέτηση της δικαιοσύνης. Είναι υποκριτικό και προκλητικό να ζητάει η κυβέρνηση από τους πολίτες να εμπιστεύονται «τυφλά» τη δικαιοσύνη ενώ η ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων παραμένει διοριζόμενη από την εκτελεστική εξουσία και αυτή η ίδια ηγεσία έχει ρόλο στην πορεία των υπηρεσιακών μεταβολών για τους δικαστικούς λειτουργούς (δηλαδή την εξέλιξη και την εν γένει επαγγελματική τους πορεία).

Η λογική του «το ένα χέρι νίβει το άλλο», δε μπορεί να επηρεάζει ή ακόμη και να καθορίζει τη λειτουργία της δικαιοσύνης και σε καμία περίπτωση δε μπορεί να είναι ανεκτή σε μία ευνομούμενη πολιτεία.  Έχουμε, λοιπόν, χρέος να βροντοφωνάξουμε για μία δικαιοσύνη που θα υπηρετεί αποκλειστικά την ηθική και την αλήθεια με τη θεσμική, συνταγματική θωράκιση της πλήρους ανεξαρτησίας της. Έχουμε χρέος να βροντοφωνάξουμε για ένα κράτος που θα λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον του απλού πολίτη και όχι των κομματικών μηχανισμών.

Η μνήμη των 57 νέων ανθρώπων που χάθηκαν στα Τέμπη θα είναι η πυξίδα μας στις αυριανές συγκεντρώσεις, το εφαλτήριο μίας παλλαϊκής, ανόθευτης διεκδίκησης για δικαιοσύνη, διαφάνεια, δημοκρατία και αξιοπρέπεια για όλους τους Έλληνες.

Δεν είμαστε αναλώσιμοι, δεν είμαστε παρίες, δεν έχουμε άλλη ανοχή. Ραντεβού αύριο στον δρόμο…