Τέχνη και ύβρη

Του Αλέξανδρου Νάρη

“Εσείς το κάνατε αυτό;” ρώτησε ένας Ισπανός στρατηγός τον Πικάσο, όταν σε μια έκθεση στο Παρίσι είδε τον διάσημο πίνακα της Γκουέρνικα. “Όχι”, του απάντησε αυτός, “εσείς το κάνατε.”

Αυτή ακριβώς είναι η απάντηση που αρμόζει σήμερα σε όλους τους “Φωταδιστές”, όταν αναρωτιούνται ποιος είναι αυτός που έκανε τον Τραμπ Πρόεδρο, ή τον γιατρό της “Νίκης”, Βουλευτή. Όταν έγραφα ότι η woke ιδεολογία με την εκλογή του Τραμπ δέχθηκε στρατηγική ήττα, την ίδια στιγμή έλεγα ότι ο πόλεμος ανάμεσα στην λογική και την εξαλλοσύνη έχει δύο μέτωπα, κι αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, θα χαθούμε σ’ έναν ορυμαγδό φανατίλας και ξεπεσμού, αντάξιο της μέχρι τώρα στάσης μας.

Και εξηγούμαι: Όταν αποδεχόμαστε μια χυδαία προσβολή της Παναγίας και των μεγάλων Αγίων της Πίστης μας, δεν υπερασπιζόμαστε καμιά ελευθερία της τέχνης. Απλώς φοβούμενοι μην μας πάρουν σβάρνα τα κανάλια, όπως αυτόν τον έρμο που τά ‘κανε γης μαδιάμ στην Πινακοθήκη, ανεχόμαστε κάθε φορά και κάτι πιο πρόστυχο, κάτι πιο βέβηλο, κάτι πιο αισχρό, γκρινιάζοντας μέσα από τα δόντια ή όταν νιώθουμε πως ήμαστε κοντά σε φίλους, αλλά εν τέλει σηκώνοντας τους ώμους. Δείτε την περιγραφή του γεγονότος από τα ΜΜΕ, τα απαξιωτικά σχόλια με τα οποία λούζουν τον Βουλευτή και το κόμμα του και την ολοκληρωτική έλλειψη κάθε αντίθετης φωνής. Ψάξτε στη συνέχεια λίγα χρόνια πίσω, όταν ένας καημένος αστυνομικός την ώρα που έκανε έλεγχο σε λαθρομετανάστη, βρήκε ένα χαρτί με αραβικά και το πέταξε κάτω. Στον κακό χαμό που έγινε όταν αποικιστές, που λέει κι ένας φίλος στο FB, ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας κραυγάζοντας Αλλαχού Ακμπάρ, παντού στα κανάλια έβρισκες μόνο κατανόηση, αφού ο “Μπάτσος” πέταξε στον δρόμο σελίδες του Κορανίου, άσχετα αν δεν είχε ιδέα γι’ αυτό, κι ασχετα από το ότι το Κοράνι απαγορεύεται να το μεταφέρουν οι Πιστοί σε κομμένες σελίδες.

Πάτε στην Ινδία και προσπαθήστε να κάνετε χάπενιγκ με κρέας αγελάδος που εκείνη την ώρα σφάζετε, κάντε έκθεση ζωγραφικής στην Εθνική Πινακοθήκη του Ριάντ με τον Μωάμεθ βρικόλακα, κατουρήστε ως ευαίσθητος καλιτέχνης την Αμερικάνικη σημαία μπροστά στο Καπιτώλιο, ή καλλιτεχνικά πάλι, κάντε την ανάγκη σας πάνω στην Γαλλική ή την Βρετανική σημαία μέσα στο Λούβρο ή στο Βρετανικό μουσείο. Κραυγάστε όσο θέλετε μετά για την ελευθερία της τέχνης, ούτε τα σκουλήκια δεν θα σας βρίσκουν.

Και πολύ σωστά.

Γιατί ελευθερία δεν σημαίνει ανοχή στην εσκεμμένη προσβολή ή στην χυδαιότητα, πολύ περισσότερο όταν αυτή η προσβολή δεν γίνεται απλώς δημόσια, αλλά σε έναν χώρο για του οποίου την ύπαρξη πληρώνει ο ελληνικός λαός. Αυτός ο Ελληνικός λαός που θεωρεί την Παναγία μάνα του. Κι όπως πολύ σωστά ΔΕΝ καίμε το Κοράνι σεβόμενη την θρησκεία των άλλων ακόμα κι αν την απεχθανόμαστε, έτσι βγαίνει μια δίκαιη οργή όταν βλέπουμε τα δικά μας Όσια και Ιερά να ποδοπατιούνται.

Η ακτιβιστική ενέργεια λοιπόν του Βουλευτή της Νίκης (είδατε τι παράξενα ακούγεται όταν μιλάς για ακτιβισμό και δεν είσαι αναρχομπάχαλος;) μια χαρά θα με έβρισκε σύμφωνο, αν δεν ήξερα ποιος την κάνει. Γιατί εδώ έρχεται το αρχικό “εσείς το κάνατε”. Όταν οι Ταγοί του έθνους μετατρέπουν την Ύβρη σε καθεστώς, τότε η κοινωνία κάνει ήρωες ανθρώπους που θεωρούν ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ανθρώπινης διανόησης, τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, δαιμονικό έργο. Όταν η πατριωτισμός απαξιώνεται και η ελευθερία γίνεται ελευθεριότητα, τότε τα νέα παιδιά είτε χαιρετούν ναζιστικά, είτε βεβηλώνουν ήρωες κραυγάζοντας να ψοφήσει η Ελλάς. ‘Οταν οι εναλλακτικές που έχουμε είναι τέτοιες που επιτρέπουν μια απαξιωμένη κυβέρνηση να εμφανίζεται ως η μόνη σοβαρή επιλογή, τότε δεν πάμε στα βράχια, έχουμε ήδη πέσει πάνω τους.

Στην περίπτωση της Εθνικής Πινακοθήκης, αυτό που έπρεπε να γίνει, είναι άμεσο ξήλωμα όλης της διοίκησης με ταυτόχρονη επιβολή βαρύτατου προστίμου στα μέλη της, βαριά ποινή για προσβολή Οσίων και Ιερών του Έθνους στον ποιητή Φανφάρα που έβγαλε αυτή την προστυχιά σε δημόσια θέα και παραίτηση της Υπουργού Πολιτισμού που είχε υπ’ ευθύνη της ανθρώπους ανάξιους για τον ρόλο που τους ανέθεσε και τους οποίους στάθηκε ανίκανη να ελέγξει.

Αυτά σε μια σοβαρή χώρα. Εδώ αρκούμαστε στην γελοιοποίηση του κάθε Δον Κιχώτη που δεν αντέχει άλλο.

Αυτό που πρέπει όλοι, μα όλοι όμως να καταλάβουμε, είναι ότι μετά τα Τέμπη, σ’ αυτή την κοσμοχαλασιά που συντελείται γύρω μας κι εντός μας, τρεις είναι οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας: Η άκρατη χυδαιοποίηση των “Φωταδιστών”, η φανατίλα των “Σκοταδιστών” και μια οργανωμένη προσπάθεια των σοβαρών αυτής της χώρας, που όταν μιλάνε για Ελευθερία και Πίστη, Δημοκρατία και Δικαιοσύνη, Έθνος και Πολιτισμό, ξέρουν και τι λένε και τι κάνουν.

Κι όταν το μπάχαλο μας πνίξει, κι οι σοβαροί που αντί να γρηγορούν, αργούν, διστάζουν και φοβούνται, βγούνε και ρωτήσουνε ποιος φταίει, η απάντηση του Πικάσο, θα είναι η μόνη που τους αξίζει.