“Το παιδί του Διαβόλου” παρουσίασε στη Λάρισα ο Πέτρος Τατσόπουλος: «Δεν είναι ένα θρησκευτικό βιβλίο, είναι αυτοβιογραφικό και αστυνομικό…» (φωτο – βίντεο)

Με το νέο αυτοβιογραφικό βιβλίο του “Το παιδί του Διαβόλου” και με την ανυποχώρητη πρόθεση να πει τα πράγματα με το όνομά τους, επέστρεψε ο Πέτρος Τατσόπουλος, δεκαοκτώ χρόνια μετά τη γλυκόπικρη Καλοσύνη των ξένων, το οποίο και παρουσίασε σήμερα το απόγευμα της Τετάρτης στη Λογοτεχνική Γωνία σε μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού Δήμου Λαρισαίων και το βιβλιοπωλείο ΚΑΛΤΣΑΣ.

Ο συγγραφέας συνομίλησε με τον δημοσιογράφο Ανδρέα Γιουρμετάκη στο πλαίσιο της παρουσίασης, δίνοντας τροφή για γεμάτες σκέψεις, δημιουργικούς προβληματισμούς και συναρπαστικές συζητήσεις.

Με χρονική αφετηρία την περιπέτεια με την υγεία του, ο μπεστσελερίστας συγγραφέας καταπιάνεται με την πολυπλόκαμη Ελλαδική Εκκλησία και την εκρηκτική σχέση του με αυτήν, και μας προσκαλεί να κοιτάξουμε κατάματα τις εθνικές μας αντιφάσεις. Μέσα από το νέο βιβλίο του το «διαβολόπαιδο» μας ωθεί να προβληματιστούμε πώς η πανανθρώπινη ανάγκη για πίστη εργαλειοποιείται προς όφελος της οργανωμένης θρησκείας.

«Αυτός ο τίτλος του βιβλίου δείχνει την τάση που έχει η εκκλησία μας και οι συνεργάτες της να δαιμονοποιούν όποιον έχει αντίθετες απόψεις, να λένε ότι είναι σατανικός, άθεος. Δεν είναι αυτό ένα θρησκευτικό βιβλίο, είναι αυτοβιογραφικό είναι για την ευπιστία και την χειραγώγηση της ευπιστίας, μιλάει για τις απάτες, είναι ένα αστυνομικό βιβλίο. Μιλάει για απάτες που βρίσκονται στο απυρόβλητο, διότι οι απατεώνες στη συγκεκριμένη περίπτωση φοράνε ράσα. Αυτό αποκαλύπτει το βιβλίο.» τόνισε ο Πέτρος Τατσόπουλος.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Στη χώρα όπου δημοφιλείς άγιοι, νεκροί εδώ και τρεις αιώνες, απαιτούν κάθε είκοσι πέντε χρόνια να τους αλλάζουν τα άμφια και αγράμματοι καλόγεροι συνομιλούν με σαύρες ή ρίχνουν στα σκουπίδια τον Δαρβίνο, ακόμα και η πιο παρανοϊκή τερατολογία εντάσσεται σε μια ιδιότυπη «κανονικότητα» ενώ ταυτόχρονα κάθε απόπειρα για την άρθρωση στοιχειωδώς «ορθού λόγου» αντιμετωπίζεται ως «εξωφρενική», αν όχι ως υπαγορευμένη από τον ίδιο τον Διάβολο.
Πάνω και πίσω από αυτή τη μεσαιωνική παλινδρόμηση, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη συναίνεση των πολιτικών αρχών και τη δικαιοσύνη ηχηρά απούσα, στήνεται ένας θηριώδης «εισπρακτικός μηχανισμός» γύρω από ανεξέλεγκτα «ιερά λείψανα» κι εξόφθαλμες «απάτες θαυμάτων» με ανυπολόγιστα κέρδη.

Ξεφυλλίστε ΕΔΩ κάποιες σελίδες.

«[…] εγώ το βιβλίο σου θα το κατέτασσα στα αντικληρικαλιστικά βιβλία. Αυτό, βέβαια, έχει ένα πρόβλημα: Ο αντικληρικαλισμός δεν αντιπαρατίθεται σε κάποιο κίνημα που λέγεται κληρικαλισμός. Δεν υπάρχει αυτό. Αυτό που υπάρχει απέναντι –και με αυτό έχεις να αναμετρηθείς εσύ– είναι το κοινό αίσθημα ότι: “Ρε, μπας και ο συγγραφέας επιτίθεται στην πίστη μου;” […]».
Ούτε εγώ τότε, καθώς έσβηνε η εικόνα του Αντώνη στη μεγάλη οθόνη του «Ιανού», ούτε και ο ίδιος ο Καφετζόπουλος, εικάζω, είχαμε συνειδητοποιήσει πως από όλες τις επισημάνσεις του, κατά τη διάρκεια της δεκαπεντάλεπτης βιντεοσκοπημένης συζήτησής μας στη σκηνή του «Βεάκη», εκείνη ήταν η πιο καίρια και η πιο διορατική: Υπό μία έννοια φωτογράφιζε με πιστότητα τη στρέβλωση με την οποία θα ερχόμουν αντιμέτωπος την επόμενη τριετία, την ταύτιση της πίστης του ποιμνίου με τις λοβιτούρες των ρασοφόρων, των θυμάτων με τους θύτες, παρασυρμένων στους στροβιλισμούς ενός νοσηρού ταγκό που αναδίνει τη δυσοσμία μιας αλλόκοτης σχέσης εξουσίας και υποταγής, ενός ιδιόμορφου “συνδρόμου της Στοκχόλμης”».

Δείτε βίντεο:

Δείτε φωτογραφίες:

Φωτο/βίντεο: Κώστας Τσιάρας