Λάρισα 1996: Το rave party με τα 3.000 άτομα στο “Drive in Larissa” δεν ήταν μόνο μια φαντασμαγορική διοργάνωση, ήταν ιδέα (φωτο – βίντεο)

Καταρχάς, θα πρέπει να δηλώσω την προσωπική μεγάλη μου ικανοποίηση.

Με αφορμή το παρόν αφιέρωμα, μπορώ και γω να καμαρώσω ότι έκανα συστηματική ερευνητική δημοσιογραφία για πρώτη φορά στη διαδρομή μου στο χώρο. Μια και διανύουμε μια περίοδο έντονης μαχητικής και ερευνητικής δημοσιογραφίας με αφορμή την υπόθεση των Τεμπών και του Βασίλη Καλογήρου που στο φως της δημοσιότητας βγαίνουν σχεδόν καθημερινά άγνωστα ντοκουμέντα μέσω του ρεπορτάζ των τιτάνων του αθηναϊκού Τύπου, εγώ κατάφερα να πλησιάσω τους μάστερ του είδους ψάχνοντας, επίμονα και αδιαλείπτως, από τις αρχές Νοεμβρίου να βρω στοιχεία για ένα συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Το παρόν αφιέρωμα.

Μάλιστα συνέβησαν σχεδόν όλα τα κλισέ. Άλλο γεγονός μου τράβηξε την προσοχή αρχικά, αλλά ακολουθώντας τα στοιχεία ακολούθησα διαφορετική διαδρομή και κατέληξα να ανακαλύψω κρυμμένο θησαυρό, το λεγόμενο δημοσιογραφικό λαυράκι!

Συγκεκριμένα, έπεσα εν τέλει πάνω στον Νίκο Παπαλέξη και το μεγάλο πανθεσσαλικό rave party του 1996.

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Όλα ξεκίνησαν όταν ψαχουλεύοντας τη σελίδα στο facebook «Larissa Sta 80s & 90s» που συγκεντρώνει φωτογραφικά τεκμήρια από τη λαρισαϊκή διασκέδαση αυτής της περιόδου, την προσοχή μου τράβηξε η ανάρτηση δύο φωτογραφιών από το μεγαλύτερο υπαίθριο πάρτυ στη Λάρισα με 3000 άτομα στον κινηματογράφο “Drive in Larissa” τον Ιούνιο του 1996.

Υπήρχε “drive in” κινηματογράφος στη Λάρισα;

Ψάχνοντας ανακάλυψα μάλιστα ότι υπήρξαν δύο. Ο ένας βρισκόταν στην περιοχή του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου και λεγόταν “Kibubu” ο οποίος έκλεισε μετά τη δολοφονία του ιδιοκτήτη του, και ο δεύτερος ήταν στην παλιά οδό Βόλου, στο ύψος της διασταύρωσης του Μελισσοχωρίου. Αυτός ήταν το “Drive in Larissa” που με ενδιέφερε από την αρχή. Άνοιξε προς τα μέσα της δεκαετίας του ’80, την εποχή που τα drive in κάνανε την εμφάνισή τους στην Ελλάδα.

Και ενώ έψαχνα συστηματικά και ακούραστα, όπως προαναφέρθηκε, να εντοπίσω τους ιδιοκτήτες ή κάποιον με τον οποίο θα μπορούσα να μιλήσω για να συλλέξω υλικό, μέσω της σελίδας «Larissa Sta 80s & 90s» ήρθα σε επαφή με τον Νίκο Παπαλέξη, ο οποίος ήταν ένας από τους τρεις συνδιοργανωτές του μεγάλου πανθεσσαλικού rave party. Και τότε κατάλαβα πως το σημαντικό γεγονός ήταν το ίδιο το πάρτυ. Το γεγονός ότι φιλοξενήθηκε στο χώρο του drive in κινηματογράφου του προσθέτει βέβαια μια επιπλέον γοητευτική εσανς, αλλά τα 3.000 άτομα που συγκεντρώθηκαν σε εκείνη την διοργάνωση υπερπαραγωγή, οι Djs από Αθήνα, είναι η πραγματική είδηση.

Από το 1996 δεν ξαναέγινε ποτέ στην πόλη μια τόσο μεγάλη μουσική διοργάνωση. Στο μόνο σύγχρονο πλαίσιο που θα μπορούσα να την φανταστώ θα ήταν μόνο στο φεστιβάλ “Bar Engage” που διοργανώνονταν στην πόλη μέχρι τη χρονιά της πανδημίας.

Ο Νίκος Παπαλέξης, ο Δημήτρης Ζιμνιανίτης και ο Κώστας Γκιτσάκης έχουν την ιδέα και παίρνουν την απόφαση της διοργάνωσης εμπνευσμένοι από το rave κίνημα της εποχής και τα μεγάλα events που διοργανώνονταν στην Ευρώπη με rave και house μουσική. Αυτά που ξεκίνησαν από το θρυλικό “Second Summer of Love” που αποτέλεσε κοινωνικό φαινόμενο στο Ηνωμένο Βασίλειο στα τέλη της δεκαετίας του 1980 όπου αναδείχτηκε η μουσική acid house και τα rave πάρτι χωρίς άδεια, όπως αυτά στο Μάντσεστερ.

Ονειρεύτηκαν να κάνουν κάτι αντίστοιχο και τα κατάφεραν.

To “Night in Heaven”, όπως ονομάστηκε έγινε πραγματικότητα το Σάββατο στις 29 Ιουνίου του 1996. Και ήταν πανθεσσαλικό.

Εκτός από το μέγεθος, την επαγγελματική και ακριβή παραγωγή της διοργάνωσης, αυτό που κάνει εντύπωση είναι το πόσο σύντομα, σχεδόν ταυτόχρονα με τις εξελίξεις στην Ευρώπη, έλαβε χώρα. Και ήταν εφάμιλλο των ευρωπαϊκών.

Δείτε βίντεο:

Ο χώρος των 17 στρεμμάτων του “Drive in Larissa” είχε τις κατάλληλες προδιαγραφές. Είχε μια στοιχειώδη υποδομή, είχε σκηνικό, είχε ατμόσφαιρα.

Ο κινηματόγραφος έκλεισε για 4 μέρες ώστε να γίνουν οι κατάλληλες προετοιμασίες. Χρειάστηκαν δύο φορτηγά με εξοπλισμό σε ήχο και σε φώτα. Ο ήχος ήταν πολύ επαγγελματικός, JBL 30.000 watt! Επίσης μια τεράστια καρότσα βαμβακιού επιστρατεύτηκε από αγρότες της περιοχής και αποτέλεσε το κεντρικό stage πάνω στην οποία στήθηκε ο εξοπλισμός και έπαιζαν οι guest DJs, η αφρόκρεμα της αθηναίικής dance σκηνής. Dennis, Christo K., L. Sega, Stefan, Spice. Ανάμεσα στους πέντε, ο μοναδικός Λαρισαίος ήταν ο Dj Spice, ο Γιώργος Μπαλούμης.

Η καρότσα στήθηκε μπροστά από την τεράστια οθόνη του drive in η οποία φωτισμένη και στολισμένη αποτελούσε το κεντρικό σκηνικό. Στο χώρο υπήρχε περίπτερο του “Pizza Corner” και της μπουτίκ ρούχων “Atrion” που ήταν χορηγοί, καθώς και το υπαίθριο μπαρ.

Εκείνο το βράδυ της 29^ης Ιουνίου, έφτασαν στο χώρο, σχεδόν ταυτόχρονα, ένα διώροφο λεωφορείο από την Αθήνα το οποίο μετέφερε τους DJs και κόσμο, ένα λεωφορείο από τα Τρίκαλα, ένα από το Βόλο και ένα από την Καρδίτσα.

Συγκεντρώθηκαν περί τα 3000 άτομα, τα οποία χόρευαν από τις 10 το βράδυ μέχρι το ξημέρωμα. Στις 6 η ώρα το πρωί το διώροφο λεωφορείο «φόρτωσε» τους τελευταίους και τους μετέφερε στη Βελίκα, στο μπαρ «Το Σπιτάκι» όπου τους περίμενε ο ιδιοκτήτης του, Νίκος Ντάγκας, για να συνεχίσουν το πάρτυ στην παραλία.

Πως κατάφεραν να επικοινωνήσουν σε τόσο κόσμο εκείνη την εποχή τη διοργάνωση και κυρίως πως κατάφεραν να τον συγκεντρώσουν; Με flyers και με ραδιοφωνικά spots. Επιστρατεύτηκε ένα δίκτυο ραδιοφώνων σε Θεσσαλία και Αθήνα, στη Λάρισα ο “Avanti FM”, που ήταν χορηγοί επικοινωνίας.

Και «από στόμα σε στόμα» όπως σχολίασε κοινός φίλος που μας συνάντησε τυχαία την ώρα που μιλούσαμε με τον Νίκο Παπαλέξη. Ο Αχιλλέας εμφανίστηκε την ώρα ακριβώς που έπρεπε. Μετέφερε το κλίμα. Υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας. «Ήταν ιστορική βραδιά για την πόλη και το rave κίνημα στη Λάρισα. Συνέβη στην ακμή του κινήματος, ήταν εναρμονισμένο με το διεθνές γίγνεσθαι της μουσικής σκηνής. Σχεδόν ταυτόχρονα με το Μάντσεστερ και τα Summer of Love… Σε έναν εμβληματικό χώρο, πάρα πολύς κόσμος, απίστευτες μουσικές και χορός. Υπήρχε μια ατμόσφαιρα μυημένων…». Αυτά μας είπε και εξαφανίστηκε, όπως εμφανίστηκε· ξαφνικά.

Και εκεί είναι το σημείο που ζήλεψα.

Μου έφυγε όλη η περηφάνεια για το ερευνητικό μου ταλέντο στη δημοσιογραφία και μου έμεινε μόνο αυτό το πάρτυ. Στο οποίο δεν πήγα, αν και θα μπορούσα. Ήμουν Β’ Λυκείου τότε. Ναι, θα μπορούσα. Δεν ξανάγινε κάτι τέτοιο στην πόλη. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω πάει ποτέ ούτε σε πολύ μεγάλο υπαίθριο πάρτυ, ούτε σε μεγάλη συναυλία υπερπαραγωγή. Δεν έχω νιώσει ποτέ να με παρασέρνει αυτή η αίσθηση του πλήθους, του κοινού που γίνεται όλο και πιο ξέφρενο, όρθια σε μια αρένα. Δεν έχω νιώσει ποτέ «μυημένη»…