Ζωή Κωνσταντοπούλου: Το κάρο μπροστά από το άλογο…

Αφού λίγο-πολύ η ελληνική πολιτική σκηνή είναι σαν θεατρική παράσταση, η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει πάρει το ρόλο της αδιάλλακτης ηρωίδας που καταγγέλλει το κατεστημένο. Υψώνει τη φωνή της, κατηγορεί τους πάντες και στο τέλος αποχωρεί μεγαλοπρεπώς από τη σκηνή. Δεν είναι τυχαίο ότι -χρόνια τώρα- η παρουσία της συνοδεύεται από φράσεις του τύπου «οι ένοχοι θα λογοδοτήσουν». Ένοχοι προφανώς είναι όλοι οι άλλοι και άγνωστο παραμένει το πού θα λογοδοτήσουν: Στην ίδια ή κάπου αλλού;

Το ρόλο της τον ξέρει καλά από παλιά. Από τότε που ανέλαβε πρόεδρος της Βουλής το 2015, η Κωνσταντοπούλου έδειξε ότι δεν αντιλαμβάνεται την πολιτική ως χώρο συναινέσεων, όπως ο ρόλος ενός προέδρου επιτάσσει. Έδειξε ότι αντιλαμβάνεται την πολιτική ως αρένα και έτσι συνεχίζει. Διατηρεί ύφος πάντα αυστηρό που δεν σηκώνει αταξίες. Πάντα διακόπτει, πάντα καθυστερεί τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες,  πάντα ψάχνει ευκαιρίες να προκαλεί θόρυβο. Υπερασπίζεται τη δημοκρατία –λέει- και δεν αντέχει τα κόμματα…  Περισσότερο απολαμβάνει να βρίσκεται στο επίκεντρο του χάους!

Πορεύεται με «συνέπεια» έχοντας βρει τον ιδανικό εχθρό: Το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Και υπόσχεται έναν νέο δρόμο για την Ελλάδα, κινηματικό… Δρόμο ελεύθερο και δίκαιο, κοντά στα γούστα της, αλλά ασαφή για όλους εμάς. Το αντι-κομματικό ρεύμα την κάνει να τα πάει καλά με τις καταγγελίες και τις βαριές κουβέντες, το πρόγραμμά της όμως είναι καλά κρυμμένο…

Η Κωνσταντοπούλου αρκείται προσώρας να μιλάει μόνο για δικαιοσύνη και τιμωρία. Κινείται μονοθεματικά και της βγαίνει. Βλέπει την πολιτική σαν ένα ατελείωτο δικαστήριο με ατελείωτες αγορεύσεις, τις δικές της… Και δεν την νοιάζουν οι λύσεις. Τη νοιάζει να είναι πάνω στο κύμα της αγανάκτησης και να κρατά για τον εαυτό της τις λίστες των υπόπτων. Για κυβερνητικό σχέδιο ούτε λόγος. Αρκούν οι καλές δημοσκοπήσεις…

Η πολιτική της Κωνσταντοπούλου βασίζεται εξ ολοκλήρου στο λαϊκισμό. Ποντάρει στη λαϊκή οργή, υπόσχεται εύκολες λύσεις, καλλιεργεί την αίσθηση πως η ίδια είναι η μόνη αδιάφθορη σε μια θάλασσα διαπλοκής. Και αυτό στην παρούσα συγκυρία «περνάει». Ξεχνά βέβαια ότι οι πολιτικοί που επενδύουν μόνο στην οργή του κόσμου δεν κερδίζουν το στοίχημα της ιστορίας. Έχουμε πολύ πρόσφατα παραδείγματα…

Συμπέρασμα: Η Κωνσταντοπούλου έχει φωνή, πάθος και αστείρευτη ενέργεια. Παίζει καλά το ρόλο της Αμαζόνας της λαϊκής εκδίκησης… Άλλο όμως να κυβερνάς, άλλο να καταγγέλλεις.  Με άλλα λόγια αν κορνάρεις πολύ δεν σημαίνει και ότι οδηγείς καλά. Η Ζωή πρέπει να καταλάβει ότι δεν κρατά μόνο εκείνη τη σφραγίδα της αλήθειας. Ας αφήσει και κανέναν άλλο να έχει άποψη…

Νίκος Ντόλας, Φιλόλογος, Διδάκτωρ ΕΚΠΑ, Πολιτευτής ΝΔ