Λάρισα: Το νέο μαγαζί στην Πανός ενώνει τη δημιουργία με την επανάσταση – Ήρθε να «εξεγείρει» τις αισθήσεις μας: Ω, “Mantona” mia!

Πάντα ένιωθα μια έλξη για τα ονόματα. Και τα λογότυπα. Κυρίως για τα ονόματα, τα  λογότυπα έπονται… Τα ονόματα σε μπαρ, εστιατόρια, ξενοδοχεία, μαγαζιά, brands, projects. Γιατί, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ευτυχώς, πλέον, κάτι σημαίνουν. Συνήθως όχι μόνο κάτι, αλλά κρύβουν πίσω τους ολόκληρη τη φιλοσοφία, το concept· και στο αποκαλύπτουν. Ή μπορεί απλά να είναι λέξεις ή φράσεις που σε γοητεύουν τόσο, που έχουν «δύναμη» ικανή να σε κάνουν να φτιάξεις ένα ολόκληρο αφήγημα που να στηρίζεται πάνω τους.

“Mantona”

Γιατί να ονομάσεις στη Λάρισα ένα bar-restaurant, ένα gastrobar, Mantona; Τι από όλα τα παραπάνω συνέβη;

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Ο λόγος για το νέο μαγαζί του Βασίλη Λιάπη και Άγγελου Βράκα στον πεζόδρομο της Πανός.

Στην περίπτωση μας όλα, το αφήγημα, ξεκίνησε από το όνομα.

Η Μαντόνα, η Παναγία όπως αποκαλείται στη Δύση, συμβολίζει την αρχή, τη δημιουργία. Είναι η μητέρα όλων. Είναι η μάνα φύση. Έτσι την έχει ο Βασίλης Λίαπης στο μυαλό του· έτσι είναι όντως.

Είχε πάντα μια αδυναμία στο πρωτογενές. Τον έλκει, λέει, έντονα το φυσικό, το πρωτόλειο, αυτή η πρώτη ύλη πάνω στην οποία πατάς και δημιουργείς. Απαρχής του κόσμου. Και ξαναδημιουργείς.

Και γιατί η τοιχογραφία που δεσπόζει στο χώρο πάνω στον τσιμεντένιο τοίχο, ο οποίος μοιάζει με βράχο, είναι μιας Μαντόνας απεικονισμένης ως μια γυναίκα των Σαντινίστας με το χαρακτηριστικό μαντήλι στο πρόσωπο; Και γιατί η απέναντι τοιχογραφία, αυτή τη φορά ζωγραφισμένη πάνω σε μικρά τετράγωνα λευκά πλακίδια, δείχνει τη φασολιά από το γνωστό παραμύθι «Ο Τζάκ και η φασολιά»; Μόνο που εδώ αντί για τον Τζακ στη φασολιά σκαρφαλώνουν προς τον ουρανό τρία μικρά παιδιά των Ζαπατίστας· το πρώτο «ζαπατάκι» δίνει στο δεύτερο μια δάδα με φωτιά και αυτό με τη σειρά του στο τρίτο ένα εργαλείο. Εξέλιξη; Το τρίτο δε «ζαπατάκι» δεν φαίνεται ολόκληρο, χάνεται στο μεγάλο ύψος της οροφής, είναι σαν να βγαίνει έξω από τον χώρο. Ανύψωση;

Τι σχέση έχει η Μαντόνα, η Παναγία, με τους Ζαπατίστας, τους Σαντινίστας και ένα μαγαζί που στηρίζεται στην ελληνική δημιουργική κουζίνα;

Όλα αυτά τα ρώτησα μαζεμένα.

Ο χώρος στο επιβάλει. Σε αναγκάζει να βρεις τα στοιχεία της ιστορίας που διηγείται. Από τις τοιχογραφίες και τα custom made φωτιστικά που κρέμονται από το πλέγμα της οροφής με δερμάτινα λουριά, από αυτά που χρησιμοποιούνται στα άλογα – ειδική παραγγελία από την Κρήτη- και στα οποία, ανάμεσα στις λάμπες, κρέμονται αποξηραμένα βότανα, μέχρι τη γήινη χρωματική παλέτα που κινείται ανάμεσα στο κεραμιδί, το πράσινο, ένα βαθύ μπλε και με το γκρι του εμφανούς τσιμέντου σε κάποιους τοίχους που κι αυτό γήινο μοιάζει, σαν πέτρα, σαν βράχος, σαν βουνό· καμία σχέση με το industrial που έχουμε συνηθίσει. Σε κάνει να παρατηρείς και να αναρωτιέσαι. Και το φαγητό, το ίδιο κάνει. Και οι μουσικές επιλογές, και αυτές… Και ο Μαραντόνα με φωτοστέφανο στις ανδρικές τουαλέτες δίπλα στις ενωμένες γυναίκες. “Women United”.

Διαφορετικά στοιχεία και υλικά, ίσως και φαινομενικά αταίριαστα, που δημιουργούν ένα ισορροπημένο σύνολο.

Ακριβώς επειδή υπάρχει αφήγημα. Αφού υπάρχει μια ιστορία να ειπωθεί.

Η ιστορία ξεκινά από την Μαντόνα των επαναστατικών Σαντινίστας της Νικαράγουας που ανέτρεψαν το δικτάτορα και εγκαθίδρυσαν μια επαναστατική κυβέρνηση το 1979 και εισήγαγαν μία πολιτική πλήρους αλφαβητισμού των κατοίκων της χώρας, βελτίωση του συστήματος υγείας και προήγαν την ισότητα των δύο φύλων. Συνεχίζει με τα παιδιά των  εξεγερμένων Ζαπατίστατας. Αυτών που το 1994 κατέλαβαν την πολιτεία Τσιάπα του Μεξικού, παίρνοντας το όνομά τους  από τον ήρωα της επανάστασης του 1910 Εμιλιάνο Ζαπάτα. Που παραμένουν φάρος για τους εξεγερμένους όλου του κόσμου.

Τον Βασίλη και τον Άγγελο τους ενδιέφερε να δημιουργήσουν ένα χώρο όπου η αρχή, η δημιουργία, συναντά την επανάσταση. Ή ίσως καλύτερα ένα χώρο όπου η εστίαση στο πρωτογενές και μόνο είναι μια σύγχρονη επανάσταση. Η εστίαση και με τις δύο έννοιες…

Δεν είναι μόνο ότι η κουζίνα του είναι δημιουργική ελληνική. Ωραίος ο όρος, αλλά κενός περιεχομένου αν δεν έχει κάπου να πατήσει. Τα πιάτα όμως του Mantona «πατάνε» στα σιτηρά, όχι στα ζυμάρια δηλαδή και τα ζυμαρικά ως επεξεργασμένο τελικό αποτέλεσμα, αλλά στον ίδιο τον σίτο. Στην πρώτη ύλη. Με την ίδια λογική αναπτύσσεται όλο το μενού. Η γη μας δίνει τις σαλάτες, η θάλασσα τα ψαρικά, το βουνό τα κρέατα. Πατάνε στα υλικά, στις συνταγές, στη γεύση.

Εκεί πατάει και δημιουργεί με απλά υλικά. Δεν πειράζει, δεν αποδομεί. Δεν είναι ούτε πειραγμένη η κουζίνα του, ούτε αποδομημένη. Από την πατάτα μέχρι το χταπόδι και από τα πανζαρόφυλλα μέχρι το χούμους, με απλά ποιοτικά υλικά από παραγωγούς της περιοχής και ξεκάθαρες γεύσεις.

Η Μαντόνα του Βασίλη Λιάπη και του Άγγελου Βράκα στο Mantona τους, «ευλογεί» και αυτή. Τι Μαντόνα θα ήταν αλλιώς; Ευλογεί τους φίλους και την οικογένεια. “Bless friends and family”… με το φαγητό, το κρασί, τα αποστάγματα, τα ποτά, τη μουσική, την ενέργεια του χώρου, την ιδέα όλη.

Αναμένουμε να εγκατασταθεί ο προτζέκτορας εσωτερικά. Θα παίξει το δικό του ρόλο. Κι αυτός.

Και να «δραπετεύει» – ή μήπως να «ξεχυθεί»; – το concept στον πεζόδρομο. Στον εξωτερικό χώρο τώρα που αλλάζει η εποχή. Και να αρχίσουν οι μουσικές. Από όλο τον κόσμο κι αυτές. Και τα δρώμενα. Και τέτοια ετοιμάζονται. Τα μικρά θαύματα μιας Μαντόνας…