«Έμοιαζε με… ανακόντα»: Ο τερματοφύλακας που κέρδισε στοίχημα τρώγοντας ολόκληρη πίτσα σε ΜΙΑ μπουκιά!

Δεν ήταν στιλάτος. Δεν ήταν μεγάλο όνομα. Σχετικά κοντός (μόλις 1,80), με αφράτα μάγουλα και φυσιογνωμία που περισσότερο θύμιζε μπράβο της μαφίας, παρά αθλητή. Κι όμως: Το μόνο πράγμα που δεν μπορούσες να πεις για τον Άντζελο Περούτσι ήταν πώς δεν σου… γέμιζε το μάτι. Όχι μονάχα εξαιτίας της μπαμπάτσικης κορμοστασιάς του, αλλά κι επειδή υπήρξε πραγματικά σπουδαίος τερματοφύλακας!

Παρά το σχετικώς αντι-τουριστικό του στιλ, ο εμβληματικός Ιταλός είχε πάντα τον τρόπο να γίνεται αποτελεσματικός. Χωρίς το ταλέντο του Μπουφόν, χωρίς την κορμάρα του Φαν Ντερ Σαρ, χωρίς την επιβλητική παρουσία του Καν και τις εκτινάξεις του Σμάιχελ. Αλλά με το μυαλό, την αντίληψη και την αυτοπεποίθηση ότι δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ’ τους άλλους εμβληματικούς γκολκίπερ της δεκαετίας του 90’.

Εξάλλου, ποιος εξ αυτών εξασκούταν όταν ήταν μικρός, πιάνοντας ψάρια… με τα χέρια μες στο ποτάμι, όπως έκανε στο χωριό του ο Περούτσι; Πόσοι κλήθηκαν να κάνουν ντεμπούτο στα 17 τους μέσα στο «Σαν Σίρο» με τη Μίλαν, αντικαθιστώντας τερματοφύλακα που είχε πέσει… ξερός από φωτοβολίδα; Και πόσοι έχουν να επιδείξουν, εκτός εγχώριους και διεθνείς τίτλους (3 πρωταθλήματα, 1 Champions League) τη στέψη τους ως παγκόσμιοι πρωταθλητές;

«Ένιωσα ένοχος, αλλά αυτό το λάθος με βοήθησε πολύ. Είπα μέσα μου: “Τα έχεις ήδη σκατώσει. Τώρα πρέπει μόνο να κερδίσεις”. Κατάφερα να ηρεμήσω τον εαυτό μου και απέκρουσα δύο».

Πέρα όμως από τον τσαμπουκά και τις ικανότητες κάτω από τα δοκάρια, ο Περούτσι είχε ένα ακόμα μεγάλο προτέρημα: Εκτός από καλός παίκτης, ήταν ακόμα καλύτερος… συμπαίκτης: Αγαπητός απ’ όλους, πηγή θετικής ενέργειας, πάντοτε σημαντικός στα αποδυτήρια. Ο ίδιος ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι είχε υπογραμμίσει πόσο κομβική ήταν η παρουσία του Περούτσι (αν και αναπληρωματικός) στην κατάκτηση του Μουντιάλ του 2006.

Ακόμα πιο χαρακτηριστική ωστόσο της πληθωρικής του παρουσίας και του πόσο συνέβαλε στο εξαιρετικό κλίμα της ομάδας είναι μια ιστορία του Φραντσέσκο Τότι. Ένα περιστατικό που αποδεικνύει πόσο δυνατός ήταν ο Περούτσι, τόσο στον χαβαλέ, όσο και στο… φαΐ. Στο βιβλίο λοιπόν με τίτλο «La nostra bambina» ο capitano θυμάται μια πλάκα που επιχείρησε να του κάνει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας. Και έχει μεταφέρει τον εξής γλαφυρό διάλογο:

Τότι: Άντζελο, πάμε έξω να φάμε;

Περούτσι: Εννοείται, πού θα πάμε;

Τότι: Σε μια πιτσαρία.

Περούτσι: Γιατί πιτσαρία στη Γερμανία; Δεν είμαστε στη Νάπολη.

Τότι: Επειδή έχω μια ιδέα…

Περούτσι: Τι ιδέα;

Τότι: Άσ’ το, ξέχνα το…

Περούτσι: Έλα, Φραντσέσκο, δεν γίνεται να «πετάς την πέτρα και μετά να κρύβεις το χέρι σου».

Τότι: Εντάξει, δεν θα το κρύψω, αλλά… μην το φας!

Περούτσι: Φραντσέσκο…

Τότι: Ήθελα να σου προτείνω ένα στοίχημα…

Περούτσι: Τι στοίχημα;

Τότι: Δεν πιστεύω ότι μπορείς να φας μια πίτσα σε μια μπουκιά!

Έκανε μια γκριμάτσα ονείρου. Η λέξη «πίτσα» είχε κατακλύσει όλες τις σκέψεις του. Η ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του τα έλεγε όλα. Το πρόβλημα ήταν πως ο Άντζελο δεν μου απάντησε ξανά από εκείνη τη στιγμή. Φοβήθηκα ότι τον προσέβαλα, αλλά εκείνος  απλά προετοιμαζόταν για την πρόκληση.

Μόλις φτάσαμε παρήγγειλε την πίτσα. Με κοίταξε, έριξε ένα μικρό χαμόγελο, δίπλωσε την πίτσα στα τέσσερα και αφού άνοιξε διάπλατα τα σαγόνια του, απόλαυσε τον θρίαμβο! Έμοιαζε με… ανακόντα!

Περούτσι: Φραντσέσκο, νίκησα!

Τότι: Να πάρει ο διάολος, το είδα!

Περούτσι: Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα…

Τότι: Θες να ξεράσεις;

Περούτσι: Όχι, πεινάω ακόμα…

Πηγή: menshouse.gr