Ο Λαρισαίος αυτοκινητιστής που δέχτηκε 57 σφαίρες: «Έζησα τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου» (φωτο)

«Έζησα τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου». Αυτά είναι τα πρώτα λόγια του Νίκου Κατσιαμάκα από τη Λάρισα ο οποίος για πρώτη φορά αφηγείται μια οδυνηρή εμπειρία που έζησε το 2012. Τότε που βρέθηκε ανάμεσα σε πυρά ανταρτών και στρατιωτών στη Συρία, όπου γάζωσαν το φορτηγό του με πενήντα επτά σφαίρες.

Μια συγκλονιστική ιστορία που τον σημάδευσε για μια ζωή και ήταν ο λόγος που σταμάτησε να εργάζεται ως οδηγός. Παράλληλα του ζητάμε να μας κάνει μια ιστορική αναδρομή από τα χρόνια του στο χώρο της διεθνούς μεταφοράς. Ο λόγος στον ίδιο.

Το ξεκίνημα 

Ο πατέρας μου ήταν από τους πρώτους αυτοκινητιστές της Λάρισας, προπολεμικά, από το 1925. Τότε είχε ένα ταξί με το οποίο εκτελούσε επιβατικές μεταφορές. Εγώ είχα δουλέψει σε έργα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και επέστρεψα στην Ελλάδα με κάποια χρήματα που είχα αποκτήσει με αρκετή δουλειά. Έκανα διάφορες σκέψεις σχετικά με το επάγγελμα που θα ακολουθούσα και τελικά επένδυσα στο φορτηγό. Ξεκίνησα ως αυτοκινητιστής το 1980 με ένα φορτηγό 4 τόνων.

Το πέρασμα στη διεθνή μεταφορά 

Το 1985 μεταπήδησα στη διεθνή μεταφορά. Ξεκίνησα με ένα συρόμενο Scania 141 το οποίο κράτησα μέχρι το 1990. Το αντικατέστησα με ένα ΜΑΝ 19.361 το οποίο όμως είχε μικρό κινητήρα και ζοριζόταν. Για τη δουλειά μου ήταν κατάλληλο ένα φορτηγό με περισσότερους από 400 ίππους. Το 1997 αγόρασα ένα Volvo F 16, τριαξονικό με τριαξονική ρυμούλκα το οποίο κράτησα μέχρι το 2002. Όμως στην τελευταία αντικατάσταση, προτίμησα το Renault Magnum το οποίο κόστιζε 76.000 ευρώ έναντι του Volvo το οποίο έκανε 105.000 ευρώ. Ήταν μεγάλη η χρηματική διαφορά. Να αναφέρω ότι σε κανένα από τα φορτηγά μου δεν έκανα ποτέ γενική επισκευή. Μόλις καταλάβαινα ότι πρέπει να δαπανήσω αρκετά χρήματα για τη συντήρησή τους, προχωρούσα σε αντικατάσταση.

Τα ταξίδια στην Αγγλία – Μεγαλύτερο κέρδος 

Μέχρι το 1992 τα ταξίδια μου στην Ευρώπη γίνονταν πάντα μέσω της Γιουγκοσλαβίας. Ήταν πιο οικονομικά από εκεί σε σχέση με τη θαλάσσια οδό από την Αδριατική. Μετά τον πόλεμο υποχρεωτικά ξεκίνησα να ταξιδεύω με το καράβι. Τη δεκαετία του 1990 ήταν αρκετό το κέρδος. Έπαιρνα τότε πήγαινε – έλα περίπου 1.200.000 δραχμές και έκανα 12 ημέρες το κάθε δρομολόγιο. Κάθε μήνα πραγματοποιούσα δύο δρομολόγια στην Αγγλία. Ωστόσο δεν έμενα πολλές ημέρες στο σπίτι μου. Αν πήγαινα Γερμανία καθόμουν περισσότερες ημέρες στη Λάρισα με την οικογένειά μου, αλλά τα χρήματα ήταν λιγότερα.

Όταν όμως σπουδάζεις παιδί, θέλεις να φτιάξεις σπίτι, να αγοράσεις ένα καινούργιο μοντέλο φορτηγού ή και ένα δεύτερο και γενικότερα αν είσαι άνθρωπος της προόδου τότε πρέπει να ζοριστείς. Από το 1997 δούλευα μόνιμα στη γραμμή της Αγγλίας. Είχα αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς εμπιστοσύνης και φιλίας με τους Άγγλους. Υπήρχε αμοιβαία συμπάθεια. Με βοήθησε επίσης το γεγονός ότι μιλούσα καλά την αγγλική γλώσσα. Το καλοκαίρι του 2004 σταμάτησα ένα μήνα από τη δουλειά γιατί πήγα ως εθελοντής στην Ολυμπιάδα της Αθήνας. Όμως στο διάστημα αυτό κάποιος συνάδελφός μου μπήκε στη δουλειά μου και τελικά έμεινα εγώ χωρίς μεταφορικό έργο. Είχα φορτίο μόνο για την άνοδο και όχι για την κάθοδο. Έκανα κάποιες επαφές στην Αγγλία και οι συνεργάτες μου, μού ζήτησαν να τους συναντήσω στα γραφεία τους στο Λονδίνο. Εκεί μου πρότειναν να δουλέψω στη γραμμή της Μέσης Ανατολής.

Λάρισα – Ηγουμενίτσα μέσω Κατάρας 

Όλα μου τα χρόνια ταξίδευα από τη Λάρισα στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας μέσω της Κατάρας. Είχε αρκετές δυσκολίες το χειμώνα, αλλά μου άρεσε σαν διαδρομή. Ωστόσο ελάχιστες φορές χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω αντιολισθητικές αλυσίδες. Ήμουν παντός καιρού. Κάθε φορά σταματούσα στον Προφήτη Ηλία Μετσόβου για ωράριο και μετά συνέχιζα το ταξίδι μου. Τότε έκανα από τη Λάρισα μέχρι το λιμάνι επτά ώρες ενώ τώρα είναι περίπου στις τέσσερις.

Συναδελφικότητα 

Την εποχή τη δική μου υπήρχε καλύτερη συναδελφικότητα. Υπήρχαν αρκετοί που θα σε βοηθούσαν. Οι καλύτεροι συνάδελφοι ήταν οι Τούρκοι. Τώρα αν ακινητοποιηθείς στη δεξιά πλευρά του δρόμου γιατί έσκασε ένα λάστιχο, δε θα σταματήσει κανένας να σε βοηθήσει.

Τα ταξίδια στη Μέση Ανατολή 

Από την Ελλάδα ταξίδευα προς την Τουρκία, τη Συρία, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν. Το κάθε ταξίδι μου είχε διάρκεια δεκαπέντε ημερών, δέκα να πάω και πέντε να επιστρέψω. Ταξίδευα πάντα μόνος μου. Δεν είχα παρέα άλλους Έλληνες συναδέλφους. Εγώ μιλούσα τη γλώσσα τους και αυτό με βοηθούσε αρκετά στην καθημερινότητά μου. Όταν πήγα για πρώτη φορά στη Σαουδική Αραβία, οι άνθρωποι με αγκάλιασαν πραγματικά. Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Αυτό που ήταν πραγματικά ανυπόφορο στα κράτη αυτά ήταν η ζέστη.

Το καλοκαίρι έφτανε μέχρι τους 50 βαθμούς. Έκανα κάθε μέρα μπάνιο, χρησιμοποιώντας ένα δικό μου αυτοσχέδιο ντους που είχα φτιάξει στην νταλίκα, με ένα ντεπόζιτο αλουμινίου 200 λίτρων. Επίσης αντιμετώπιζα τη ζέστη με ένα Air Condition που είχα βάλει στην καμπίνα.

Ένα άλλο πρόβλημα ήταν τα φαγητά. Εγώ δεν έτρωγα ποτέ τα δικά τους. Βέβαια το κόστος του σούπερ μάρκετ σε αυτά τα κράτη ήταν φτηνό και με 50 ευρώ ψώνιζα ό,τι μου ήταν απαραίτητο για όλο το δρομολόγιο.

Αυτό που με δυσκόλευε ήταν οι αμμοθύελλες καθώς περιόριζαν σημαντικά την ορατότητα στην οδήγηση. Όταν περπατούσα έβαζα πάντα ένα μεταξωτό κασκόλ, για να μην εισπνέω την άμμο. Στο δρόμο είχε λιγοστές παρκίδες και συναντούσα διαρκώς καμήλες.

Το κόμιστρο για τη Σαουδική Αραβία ήταν 14.550 ευρώ και τα έξοδά μου ήταν περίπου 7.000 ευρώ. Στη Σαουδική Αραβία έβαζα 1.000 λίτρα πετρέλαιο και πλήρωνα 200 ριάλια, δηλαδή μόνο 40 ευρώ. Μετά από πολλά ταξίδια που έκανα στη Μέση Ανατολή κατέληξα στο εξής. Αν την αγαπήσεις την έρημο, σε αγαπάει και αυτή. Αν τη δεις εχθρικά, τότε, καλύτερα να μην πας.

57 σφαίρες στο φορτηγό μου 

Κάποια στιγμή ήμουν στο Λουξεμβούργο και μου τηλεφώνησε ένας φίλος μου για να μου προτείνει δουλειά για τη Συρία. Το φορτίο ήταν βίδες και σίδερα για τη Δαμασκό. Τα φόρτωσα και μετά από λίγες ημέρες ξεφόρτωσα σε ένα εργοστάσιο στα περίχωρα της Δαμασκού.

Στην επιστροφή μου σταμάτησα σαράντα χιλιόμετρα πριν τα σύνορα για να κοιμηθώ. Το βράδυ γενικότερα υπήρχε ανασφάλεια καθώς συνεχίζονταν οι εχθροπραξίες ανάμεσα στο στρατό και τους αντάρτες. Την ημέρα όμως κυλούσαν όλα ομαλά και δεν έβλεπες κάποια περίεργη κίνηση. Να σημειώσω ότι ο πόλεμος είχε ξεκινήσει το 2011 και το περιστατικό συνέβη στις 27 Μαρτίου του 2012.

Εκεί που ξεκουραζόμουν, πέρασαν κάποιοι Τούρκοι συνάδελφοι και με ρώτησαν αν θα κοιμηθώ ή αν θέλω να συνεχίσω μαζί τους, όπως και έκανα τελικά. Βγαίνοντας από την πόλη Αζάζ ξέσπασε μια σφοδρή μάχη ανάμεσα στους αντάρτες και τους στρατιωτικούς. Οι αντάρτες ήταν κρυμμένοι μέσα στα σπίτια και πυροβολούσαν στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Για κακή μου τύχη όμως εκείνη τη στιγμή περνούσα εγώ από το σημείο και βρέθηκα σε διασταυρούμενα πυρά. Οι πρώτες σφαίρες χτύπησαν το ψυγείο της μηχανής.

Σταμάτησα το φορτηγό και φώναζα ότι είμαι Έλληνας. Αυτοί ούρλιαζαν και δεν καταλάβαιναν τίποτα. Πήδηξα από την καμπίνα, σύρθηκα στην καρότσα και ξάπλωσα στη μέση. Άκουγα τους αντάρτες που έτρεχαν γύρω από την νταλίκα αλλά εμένα δεν με ενόχλησαν. Το φορτηγό μου δέχτηκε συνολικά 57 σφαίρες από πολυβόλα. Έμεινα στην νταλίκα όλο το βράδυ και το πρωί ήρθε η αστυνομία για να με αναζητήσει. Με ρώτησαν αν είμαι καλά στην υγεία μου και αν είχα χτυπήσει. Η καμπίνα είχε υποστεί μεγάλη ζημιά.

Έπαθα μεγάλο σοκ. Έζησα τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Σώθηκα από θαύμα. Άφησα το φορτηγό στο σημείο και ειδοποίησα τον πράκτορα που συνεργαζόμουν να με βοηθήσει να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Είχα φύγει δρομολόγιο με το φορτηγό μου για τη Συρία και τελικά επέστρεψα πίσω μόνο με ένα σάκο με τα ρούχα μου.

Η επιστροφή του φορτηγού 

Όταν επέστρεψα στη Λάρισα δεν άντεχα την κατάσταση που βίωνα. Ένιωθα ότι θα τρελαθώ. Ξάπλωνα να κοιμηθώ και ξύπναγα από τους εφιάλτες. Ήθελα να φέρω πίσω το φορτηγό μου. Μόνο τότε θα ηρεμούσα πραγματικά. Τελικά αποχαιρέτησα την οικογένειά μου και τους είπα ότι θα πάω να φέρω πίσω το φορτηγό μου. Ή θα επιστρέψω με το Renault ή δε θα ξαναγυρίσω, ανέφερα χαρακτηριστικά. Ή και οι δύο ή κανένας. Το συγκεκριμένο είχε ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για εμένα. Δεν αγάπησα άλλο πράγμα όπως το φορτηγό μου.

Μόλις έφτασα στη Συρία και το είδα πυροβολημένο, άρχισα να κλαίω. Όπως έλεγε η ταινία «Δεκαεπτά σφαίρες για έναν Άγγελο», εγώ δέχτηκα πενήντα επτά σφαίρες για το φορτηγό μου. Το φτιάξαμε πρόχειρα σε ένα συνεργείο και έπειτα από δεκαπέντε ημέρες ξεκίνησα και πάλι για την Ελλάδα. Το έφερα πίσω με αρκετές δυσκολίες και τελικά το έφτιαξα εξ ολοκλήρου σε ένα συνεργείο στη χώρα μας.

Να αναφέρω ότι οι εκπρόσωποι του συριακού στρατού είχαν ειδοποιήσει την πρεσβεία και ο πρέσβης με βοήθησε αρκετά. Η εταιρεία που μετέφερα τα εμπορεύματά τους μου έδωσε τα χρήματα για να επισκευαστεί το φορτηγό μου. Το Renault μετά το πήρε ο γαμπρός μου και το δούλεψε.

Τέλος η Συρία 

Το γραφείο μεταφορών που συνεργαζόμουν, μετά το δικό μου περιστατικό και κάποια άλλα που έγιναν αργότερα, σταμάτησε τη δραστηριότητά της προς τη Συρία. Έπειτα άνοιξε τη γραμμή για το Μαρόκο. Για εκεί πληρωνόμασταν 10.000 λίρες πήγαινε – έλα. Αν μάλιστα βρίσκαμε έξτρα φορτίο επιστροφής, όλο το ποσό ήταν κέρδος.

«Στη σύνταξη με μισή καρδιά»

Αν δε γινόταν το συμβάν δε θα είχα σταματήσει. Θα έκανα ανανέωση διπλώματος. Ακόμη και τώρα που σας μιλάω ήθελα να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο. Η επιθυμία μου ήταν να πεθάνω μέσα στην καμπίνα. Όμως μετά το ατύχημα έπαθα μετατραυματικό στρες. Πεταγόμουν στον ύπνο μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Βίωνα ξανά και ξανά το ίδιο περιστατικό. Πέρασε αρκετός καιρός για να συνέλθω και να μιλήσω για αυτό το λυπηρό γεγονός. Στα τέλη του 2013 βγήκα στη σύνταξη, πραγματικά με μισή καρδιά. Το φορτηγό το λάτρεψα.

Οι ατυχίες με το φορτηγό 

Όσο περισσότερο με πολεμούσε το φορτηγό, τόσο περισσότερο εγώ το αγαπούσα. Είχα πολλές ατυχίες στην επαγγελματική μου καριέρα. Πριν το περιστατικό στη Συρία μου συνέβη το εξής: Το 1987 είχα φορτώσει καρπούζια για τη Στουτγκάρδη της Γερμανίας με ένα Scania. Είχε χαλάσει η μίζα και δεν μπορούσα να ενεργοποιήσω τον κινητήρα. Βρισκόμουν κάτω από το φορτηγό για να ελέγχω τον κινητήρα και ένας συνάδελφος, γύρισε τη μίζα με αποτέλεσμα να εκκινήσει το φορτηγό και τα λάστιχα να περάσουν πάνω από τα πόδια μου. Με περιέθαλψαν οι Γερμανοί γιατροί και μετά από αλλεπάλληλες εγχειρήσεις έγινα καλά. Σήμερα τα πόδια μου είναι μια χαρά. Στην ουσία μου χάρισαν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.

Μεγάλωσε η κόρη μου και δεν την χάρηκα 

Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι πάντα έλειπα. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ένα δύσκολο συναίσθημα. Ήταν η δουλειά μου και έπρεπε να την κάνω. Δεν την χάρηκα ποτέ την κόρη μου. Δεν πήγα ποτέ στο σχολείο της να την πάρω. Υπήρχε μια στεναχώρια όταν έφευγα. Ειδικά με το Volvo θυμάμαι όταν έφευγα και κόρναρα, αυτή έκλαιγε. Όλοι έπρεπε να το πάρουμε απόφαση και πρώτος εγώ, ότι από τη στιγμή που θυσιάζομαι και χάνω πολλά από την προσωπική μου ζωή, να έχω ένα κέρδος.

Τελικά δε βγήκα μετανιωμένος από αυτή τη δουλειά. Μπόρεσα να προσφέρω στην οικογένειά μου ό,τι καλύτερο μπορούσα. Χωρίς την νταλίκα δε θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα. Σήμερα στα εγγόνια μου λέω ιστορίες από τα ταξίδια μου. Αναπολώ το κάθε χιλιόμετρο που έκανα και την παραμικρή εμπειρία που αποκόμισα από το επάγγελμά μου το οποίο ήταν πολύ ενδιαφέρον.

Πηγή: troxoikaitir.gr