Παράρτημα Λάρισας της ΠΕΣΕΚ: Συνομιλώντας με τον συγγραφέα, Θανάση Τριανταφύλλου, στο «… τρεις Κυριακές, Δευτέρα μία…»

Στον χαιρετισμό του στην παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Τριανταφύλλου, «… τρεις Κυριακές, Δευτέρα μία…», το μέλος της Συντονιστικής ομάδας της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών Λάρισας, κ. Απόστολος Σιέρρας επισημαίνει τα εξής:

«Καλωσορίζουμε κι εμείς στην πόλη μας – και στην πόλη του – τον Θανάση Τριανταφύλλου !

Εμείς της Π.Ε.Σ.ΕΚ, οι συνάδελφοί του, και οι συναδέλφισσές του φυσικά, νιώθουμε μια ιδιαίτερη φόρτιση, που ένας συνάδελφος μάς έφερε – τόσους πολλούς – σε αυτή την αίθουσα, στον φιλόξενο αυτό χώρο.*( Χατζηγιάννειο )Αυτό, κατά τη γνώμη μας, δείχνει κάτι σημαντικό για τον άνθρωπο…
Πολύ σύντομα θα μοιραστώ μαζί σας δυο σκέψεις που γένησε ο λόγος του συγγραφέα. Σκέψεις που αναδύθηκαν διαβάζοντας τις “… τρεις Κυριακές, Δευτέρα μία…”

Πρώτα – πρώτα, πηγή δημιουργίας, πηγή έμπνευσης ενός(του) συγγραφέα αποτελούν ” τα πάθη και οι καϋμοί του κόσμου, που τελειωμό δεν έχουν” όπως τραγικά εύστοχα διέκρινε ο άγιος της Σκιάθου.

Δεύτερο: οι δημιουργοί, οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες δεν μένουν αδιάφοροι, αμέτοχοι, απαθείς μπροστά σε μια πραγματικότητα, μπροστά σε γεγονότα που απειλούν τις αξίες του ανθρώπου, και πρωταρχικά τη ζωή του, τις ελευθερίες του, την υπόστασή του ως όν ξεχωριστό.

Οι αιτίες που ” οπλίζουν” το χέρι ενός συγγραφέα, που κινούν το μυαλό και τον ωθούν να γράψει, πολλές. Καθοριστική αιτία για τον Τριανταφύλλου, αυτή που υπήρξε το έντονο σκούντημα… η κινητήρια αφορμή της ιστορίας του, στάθηκε η απροσμέτρητη, η βαθιά θλίψη. “Η θλίψη της τέλειας, της πολύ μεγάλης κι αβάσταχτης απώλειας. Της καταστροφής” όπως εξομολογείται ο ίδιος.( σελ. 12). Και όχι τόσο η οργή, ο θυμός, που και αυτός υπάρχει στον συγγραφέα.

Αλήθεια !

Πράγματι. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ένας συγγραφέας;

Στην κοινωνία μας, υπάρχει πολύς θυμός. Μεγάλη οργή! Και θλίψη… Θυμός και θλίψη για εγκληματικές πολιτικές. Για διακρίσεις. Για την ανέχεια ! Για ένα αφερέγγυο πολιτικό σύστημα. Για θεσμούς σε φθορά και παρακμή ! Θεσμούς σε ανυποληψία…!

Τα Τέμπη είναι ολοζώντανα μπροστά μας. Το έγκλημα των Τεμπών ζητά Δικαιοσύνη. Οι νεκροί, δικαίωση..!

Στα σχολεία μας έχει επικρατήσει ένα κλίμα αρνητικό. Σχολεία χωρίς… διάλογο! Κυριάρχησε η λογική των απειλών και των εκβιασμών! Οι διώξεις των εκπαιδευτικών! Σχεδιάζουν απολύσεις εκπαιδευτικών για πολιτικούς λόγους …!

Όμως, κοιτώντας και στη γειτονιά μας, η οργή και η θλίψη ξεχειλίζουν! Να μην μας διαφεύγει πως στη Γάζα δολοφονούν αμάχους ! Σκοτώνουν παιδιά ! Παιδάκια! Ισοπεδώνουν σχολεία! Νοσοκομεία! Το Ισραήλ πραγματοποιεί γενοκτονία ! Ερημοποιεί τη Γάζα… Ανακοινώνουν σχέδια για την εκδίωξη των Παλαιστινίων από την πατρίδα τους, από τις εστίες τους…!( παραβιάζοντας, αγνοώντας το Διεθνές δίκαιο – το οποίο, υποκριτικά, συχνά επικαλούνται -)

Στην Ουκρανία, πάλι ,στα δύο χρόνια πολέμου, ένα εκατομμύριο (1.000.000) οι νεκροί !
Τέλος:

Ο συγγραφέας οφείλει να παίρνει θέση. Να δηλώνει δημόσια τη θέση του απέναντι στα ” φοβερά”, αλλά και στα μικρά σημεία του καιρού μας.

Να παίρνει θέση, και να βγαίνει μπροστά. Να υπερασπίζεται τον αδύναμο απέναντι στην Εξουσία. Να φωνάζει το Δίκιο. Να αποκαλύπτει τις αυθαιρεσίες όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας.

Με λίγα λόγια, να είναι μπροστάρης ! Να φωτίζει τη σκέψη των ανθρώπων του λαού, των ανθρώπων του μόχθου, που υποφέρουν και δεν ξέρουν. Δεν γνωρίζουν. Τους είναι αδύνατο να γνωρίζουν…

Αλλά και οι άλλοι, οι απλοί πολίτες, εμείς όλοι, οφείλουμε να μην ησυχάζουμε. Να μην μένουμε θεατές.

Να μην παραιτούμαστε από τη ζωή μας !

Γιατί;

Γιατί, τελικά, εμείς υποφέρουμε…! Τα πάθη που τελειωμό δεν έχουν, δικά μας είναι.
Αγαπητέ, Θανάση Τριανταφύλλου, εμείς από την Π.Ε.Σ.ΕΚ, σου ευχόμαστε καλή δύναμη, έμπνευση και ασίγαστο πάθος για ζωή. Και στις “… τρεις Κυριακές Δευτέρα μία…” καλή τύχη στα χέρια των αναγνωστών !

*Υ.Γ. , I)αντιγράφω από το βιβλίο, σελ. 12 : ” Μήνιν άοιδε, λοιπόν… Αυτές τις δυο πρώτες λέξεις του προοιμίου της ΙΛΙΑΔΑΣ φέρω σχεδόν ανάγλυφες στο μυαλό μου, ξεκινώντας να γράψω τις επόμενες σελίδες. Μόνο που η οργή μοιάζει να είναι πιο πολύ δική μου. Όχι των χαρακτήρων της ιστορίας αυτής. […] Ναι, οργή βουνό, αμέτρητη, υπήρξε σ’ όλους. Εδώ, όμως, δεν ήταν η οργή η κινητήρια αφορμή της ιστορίας. Αν και θα μπορούσε! Η απροσμέτρητη, η βαθιά θλίψη ήταν αυτή που υπήρξε το έντονο σκούντημα, η παρότρυνση να γραφούν όλ’ αυτά…”

Και (2) από την αφιέρωση του συγγραφέα:” …Και σ’ όλους τους παθόντες και πάσχοντες, χωρίς ελάχιστη δικαίωσή τους, από αβελτηρίες ιθυνόντων και μη, και λοιπών ανευθυνοϋπευθύνων.”

Ο συγγραφέας παίρνει θέση. Έμμεσα, αλλά στέλνει το μήνυμά του. Η τέχνη του – όπως κάθε τεχνη- είναι πράξη πολιτική. Η τέχνη είναι πάντα στρατευμένη. ( είτε υπέρ είτε κατά)».